Eflal~(Ara Verildi)

Bölüm 1

Merhaba öncelikle kitabımı okuyarsanız şunu bilin ki benim için çok değerlisiniz, bu benim yazdığım ilk kitap, eleştirilere açığım bana fikirlerinizi hiç çekinmeden söyleyin ki bende kendimi geliştireyim sizleri seviyorum🦋

Sabah kuş cıvıltılarıyla ve gözüme vuran güneş ışıklarıyla uyandım tabiki de şaka, annem bana terliklerini adeta keskin nişancı gibi kafama atınca yataktan düştüm.

''Anne ya bir kerede düzgünce uyandır beni'' diyerek banyoya gittim tabi annem hala homurdanıyordu.

Rutin işlerimi yaptıktan sonra banyodan çıktım, aşağı inip kahvaltımı yaptım annem evde değildi çünkü işe gitmişti. Bende daha fazla oyalanmayıp ayakkabılarımı giyip evden çıktım, tam asansöre binicektim ki çantamı evde unuttuğum aklıma geldi saya söve evin kapısını açıp çantamı alıp evden çıktım. Okula gidene kadar kendimden bahsedeyim.

Ben Eflal Sadık, 17 yaşındayım, tek çocuğum, annem doktor babam ise ben doğmadan önce ölmüş.'Gümüş koleji' nde okuyorum. Hiçbir zaman babam yok diye üzülmedim çünkü yanımda hep annem vardı işi yüzünden pek görüşemesekte tatil günlerini bana ayırırdı.Babamın sadece bir tane fotoğrafı var, neyse bu konu hakkında konuşmayı pek sevmiyorum.Zaten okula geldim.

Okula girdim ve üçüncü kata çıktım. Tam sınıfa giricektim ki biri bana çarptı ''Önüne baksana be'' dedim ve bana çarpan kişinin yüzüne bile bakmadan sınıfa girdim.

''Meliiiiiiis'' diye bağırarak Melis'in yanına oturdum

''kulağımın içine ettin salak kız yaa''

On dakika sonra sınıfa öğretmen girdi yanında biri daha vardı.

Öğretmen''Evladım hadi kendini tanıtta boş bir yere geç''dedi.

''ben Emir Kaya'' dedi,sonra öğretmen ''hadi oğlum boş bir yere geç'' deyince Emir sınıfta göz gezdirdi önümdeki Murat ın yanına oturdu.
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ders bitmek bilmiyordu en sonunda dayanamayıp kafamı sıraya koydum ve biraz uyumayı planladım ama zil çaldı ben de Melis i peşimden sürükleyerek kantine indirdim, çikolata alıp boş bir yere oturduk.

Aradan 2-3 dakika geçtikten sonra Emir le Murat karşı masaya oturdu ve bana baktı, durun bir saniye onu hiç bu kadar incelememiştim aynı babama benziyor hatta kopyası. Yüzüne biraz daha baktım ama nedenini bilmediğim halde gözlerim doldu ve koşarak lavobaya gittim.Elimi yüzümü yıkayıp sınıfa gittim, kafamı sıraya koydum.

Kolumu birinin dürtmesiyle kafamı kaldırdım ve karşımdaki kişiyi görmeme kaşlarım çatıldı.

''Şey...kantindeyken bir anda gittin de önemli bişey olmadı değil mi?'' dedi Emir. Ben ise onun yüzünü inceliyordum.

''Yok hayır önemli bişey değildi sadece...midem bulandı o yüzden gittim'' diyerek bir yalan uydurdum.

''Bugün kafeye gidelim mi yani istersen'' dedi hayırdır abi bu samimiyet nerden ama bilin bakalım ben ne dedim 'Tabi olur'' dedim yaa ben tam bi salağım neden kabul ettim ki neyse laf ağızdan bir kere çıkar

'Tamam o zaman okul çıkışı gideriz'' dedi ben de kafamla onayladım sonra oda gitti.

Ders boyunca sadece Emir i düşündüm hayır yanlış anlamayın ona aşık olmadım ama bilmiyorum belki de babama benzediği için onunla kafeye gitmeyi kabul ettim, oooffff kafam çok karışık.

Yapıcak birşey yok bugün Emir le kafeye gidicem
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Şuan son dersteyim zil çalmasın diye dua ediyorum, ooof neden kabul ettim ki. Zil çaldı olamaz ne yapıcam ben, Emir yanıma geldi.