Uçurum

2.Bölüm: 2 Küçük Çocuk

10 Yıl Önce...

"Gitmek istemiyorummm!!"

Çığlığım bütün evi doldurmuştu ama bu annemin de babamın da umurunda değildi. Bugün okula başlayacaktım ama gitmek istemiyordum. Evde oturmak çok güzeldi hem de tanımadığım onca yabancı insanın arasında yalnız başıma kalmak istemiyordum. Daha küçüktüm hem ben okul bana göre bir yer değildi. anneme defalarca yalvarmıştım ama bu bir işe yaramamıştı. Bende saklanmaya karar vermiştim. ama annem her yerde beni buluyordu. ben de sonunda ablamla olan gizli sığınağımıza gitmeye karar verdim. Beni orda kimse bulamazdı. koşarak annemi atlattıktan sonra arka kapıdan eve girdim. bodrum katına indim. Merdivenin altındaki odaya girip kapıyı arkamdan kapattım. Sonra duvara dayalı aynayı zor bela kenara çekip tahtayı kenara çektim ve içeri girip tekrar kapattım. İçerisi çok güzeldi bu kısmı kimse bilmiyordu. Burası ablamla bana özeldi. İçerisini öyle bir hazırlamıştık ki. Hemen kendi yerime kuruldum bir güzel yayıldım. İçerdeki sesler dışarı gitmiyordu ama dışardaki sesler duyuluyordu. Annem bütün evin içinde beni arıyordu delirmiş gibiydi. O sırada bodrum katının merdivenlerinde bir ses duydum. Gittikçe yaklaşıyordu kesin annem demiştim ama içeri bir anda ablam girdi ve kapıyı arkasından kapattı. Boşuna panik yapmıştım ablam bana asla bir şeyi zorla yaptırmazdı. Yavaşça yanıma geldi ve oturdu. Her zamanki gibi çok güzeldi. O güzel saçları beline kadar geliyordu. Yanıma oturunca bende onun saçlarıyla oynamaya başladım. Bir anda bana doğru döndü ve ellerimi ellerinin arasına aldı. Uzun süre yüzümü inceledi. Bir şey diyecekti ama son anda vaz geçti gözleri doldu bir şey olmuştu ama ne. O söylemeyince bende üstelememiştim. Yüzü asılmıştı. Sonra bir anda gülümsemeye başladı. Sanki karşısında oturan kişinin ben olduğumu daha yeni fark etmişti. Bir şey vardı ama ne. Ben kendi kendime dalmışken konuşmaya başladı.

"Okula neden gitmek istemiyorsun?"

Neden gitmek istemiyordum. Biraz düşündüm asıl sebep ney diye. Korkuyor muydum? Korkmam için bir sebep yoktu ki. Aslında bir sebep yoktu ama gitmek istemiyordum işte.

"İstemiyorum! Daha okula gidecek kadar büyümedim ben."

Aklıma gelen tek bahane buydu neden gitmek istemediğimi bende bilmiyordum ama daha okula gitmeye kendimi hazır hissetmiyordum. Ablam uzun uzun baktı yüzüme kafası başka bir yerdeydi belli oluyordu. Normalde beni çoktan ikna etmişti ama bu sefer tam olarak ne diyeceğini oda bilmiyordu galiba. Sonra konuşmaya başladı. Cümlelerini kafasında toparlamıştı sanırım.

"Madem okula gidecek kadar büyümedin bunları nasıl söyleyebiliyorsun? Hadi ama bebeğim şu an sadece bahane arıyorsun. Aslında okul çok güzel bir yerdir. Bir kere gitsen bir daha gelmek istemezsin o kadar çok seversin ki orada o kadar çok eğlenirsin ki şu an gitmek istemediğin için pişman olursun. Jem bir sürü yeni arkadaş edinirsin. Ne güzel olur değil mi?"

Evet aslında o yönden düşününce mantıklı geliyordu okul eğlenceli bir yerdi biliyordum. Ablam hep okulda arkadaşlarıyla yaptığı şeyleri anlatırdı. Bende hep onun ki gibi arkadaşlar edinmek isterdim. Ve bunu istiyorsam şu an kalkıp okula gitmem gerekiyordu. Aklıma bu düşünceler gelince heyecanla güldüm. Ablam güldüğümü görünce beni ikna ettiğini anlamış olacak ki ayağa kalkıp konuşmaya başladı.

"Karar verildiğine göre hadi bakalım hazırlanmaya başlayalım. Nugün seni okula ben götüreceğim."

Bende hemen heyecanla yerimden kalktım ve ablamla birlikte gizli sığınağımızdan çıktık. Annem bizim gülerek üst kata çıktığımızı görünce hemen konuşmaya başladı.

"İlla benim koşmam lazımdı demi."

Diye isyan etmeye başlamıştı ki arkadan babamın sesini duydum.