...
İntihar girişimleri. Bana çok büyük bir şeymiş gibi gelmiyor, çoğunlukla yapmaya çalıştığım şeyler. Tam yapacağım derken ya biri görüyor, ya da aklıma annem geliyor. Annemi ailesi babamla evlendiği için terk etmiş. Şimdi babam da yok. Yalnızca ben varım hayatımda. Ben olmasam ne yapacaktı... Belki de sadece annem için yaşıyordum. Onun sevgisi herşeye yeterdi.
Anlamalıydım diye düşündüm, babam 1 haftadır eve geç geliyordu. Onu beklemek istiyordum ama annem 11'i geçmeden beni yatmaya gönderiyordu. Şanslıyım ki yatağım pencerinin yanında. En falza 2'ye kadar bekliyor, sonra ister istemez uyuyordum. Evde olduğu zamanlarda ise alkol içiyordu. Söylemeyi unuttum çok dövüyordu annemi. Bana bir kere vurmuştu, ama kızmamıştım ona. Kızamamıştım. Çok seviyordum onu. Ama neden severdim bilmem. Doğum günlerimde en fazla 10 liralık oyuncak ayı alıyordu. Karne günleri ise bana küçük gelen kıyafetler alıyordu. Pardon almıyordu, küçükken giydiği kıyafetleri veriyordu. Biliyordu bana olmadığını. Ama onu suçlamak da istemiyorum, ne zaman görsem bana bakıp gülümsüyordu. Sahteydi biliyorum ama anlıyordum onun da üzüldüğünü.
Bunlar kafamdan geçerken yine de ona karşı kinimin dinmediğini fark ettim. Arttıkça artıyordu. Uyumaya çalıştım. Ama her gözümü kapadığımda o, annem, babamın yanındaki kadın, annemin gözündeki yaşlarını görüyordum. Sessizce annemin odasına girdim. Uyuyor gibiydi ama emin olmadığım için yanına gittim ve abuk subuk hareketler yapmaya başladım. Uyuyordu. Ama göz altı o kadar şişmişti ki onu bırakıp gitmek istemedim. Üstüme kalın bir mont giyip sessizce kapıyı açtım. Ve çıktım. Karanlıktı ve kimsecikler ortalıkta gözükmüyordu. Yağmur yağıyordu. Daha ileri gidince bir taksi durağında boş bir taksi gördüm. Koştum, bir dakika o da ne, hayır, koşmaya devam ediyorum, ama bir şey var, parlak bir şeyi bana doğru geliyor, hayır bir dakii....
