Angels

De dag waarop alles veranderde.

Hey! Hier is weer een nieuw hoofdstuk!

____________________________________________________________________________________

Die dag begon als een normale dag.

Ik stond om 10 voor 7 uur op om naar school te gaan. Ik kleedde me aan,ontbeet en ging naar school.

Als ik naar school moest kwam ik langs een bos. Vraag me niet waarom, maar ik fietste er altijd met een boog omheen. Vreemd genoeg die dag niet. Als ik die dag er gewoon omheen had gefietst was ik er nooit achter gekomen wat ik was. Goed.

Ik reed er dus langs en hoorde een vreemd geluid. Ik zette m'n fiets tegen een boom en liep op het geluid af. Het leek alsof m'n benen een eigen leven leidde. Ik kon ze niet stoppen. Ik liep gewoon door. Het geluid kwam dichter bij. Het was een soort geschreeuw van pure angst. Vreselijk om te horen. Ik liep door en kwam bij het geluid.

Een jonge en knap uitziende jongen lag op de grond. Ik liep er naar toe en legde voorzichtig mijn handen op de grote wond op z'n buik. Zonder dat ik het wist gebeurde er iets met z'n wonden. Ze heelden en de jongen sterkte weer aan. "Jij,meisje. Jij bent mijn reddende engel." zei de jongen opeens. Ik schrok me een hoedje. "Dank je. Mag ik vragen hoe je heet?" vraag ik. "Ik heet Gabriël. En jij?" antwoord hij. "Angel. Mooie naam trouwens. Wist je dat Gabriël de naam is van een van de gevallen engelen?" antwoord ik. "Klopt. Ik ben namelijk de gevallen engel Gabriël." antwoord hij. Ik weet niet hoe ik me nu moet gedragen omdat, hij een bijbelfiguur is. Moet ik nu buigen? Hem met u aanspreken? "Hallo?! Aarde aan Angel... Aarde aan Angel..." zegt Gabriël waardoor ik uit m'n gedachten wordt gehaald. "Huh? Oh sorry mijnheer." zeg ik met een buiging. Gabriël schiet in de lach en zegt half lachend:"Je...haha! Hoeft... haha! niet voor me... haha! te buigen." "Oh. Wat moet ik dan doen? U/jij bent immers een bijbelfiguur." antwoord ik. "Gewoon normaal doen. En geen u zeggen maar jij. Oh en niet buigen." antwoord hij. "Wat doe je hier eigenlijk Gabriël?" vraag ik. "Ik vertellen wat er gebeurd is toen ik viel:

-Flashback-

AAAAAAAARGH!!!!! BAM!!! Auw! Mijn heupen!! Auw! Auw! Auw! Ik sluit m'n ogen om de pijn te negeren, maar dat lukt niet en dan val ik flauw.

Als ik m'n ogen open doe zie ik een roedel wolven om me heen staan. Een ervan loopt naar me toe en valt me aan. De rest doet t zelfde. Ik kan me niet verweren dus schreeuw ik maar. Dat schrikt ze een beetje af,maar dan hoor ik een takje kraken en de hele roedel is stil. Er komt een groep mensen aan lopen. De roedel rent weg en ik probeer ook weg te komen. Ik klim met veel pijn in en moeite in een boom. Als ik zit is het ookal donker geworden, ik probeer een beetje veilig en comfortabel te zitten en probeer in slaap te vallen. De eerste twee lukt wel,maar de dat slapen is iets moeilijker. Uiteindelijk val ik toch in slaap.

De volgende dag probeer ik voorzichtig uit de boom te klimmen wat aardig lukt tot dat er een belangrijke tak afbreekt, de tak waar ik op sta. Ik val alweer naar beneden en kom hard op m'n rug terecht. Ik gil en gil tot ik een warme gloed op m'n wonden voel. Ik open m'n ogen en zie een mooi meisje. Aan haar aura te zien is ze geen mens, ik weet niet wat ze wel dat kan ik niet zien. Maar een mens is ze zeker weten niet. "Jij meisje. Jij bent mijn reddende engel." zeg ik.

-Einde flashback-

_____________________________________

Duurde ff maar hier is t eerste hoofdstuk.