Katil

Deliriyormuyum?

Gözlerimi yavaşca açtım. Karşımda Elliot oldukça telaşlı bana bakıyordu. Bir elimi tutmuştu ve okşuyor gibiydi. Bu sevginin ifadesimiydi? Küçüklüğümden beri sevgi görmediğimden dolayı Elliotun bana bu yakınlığı adeta kendimi değerli hissetmemi sağlamıştı. Bir an duraksadım ve Elliot un dudaklarına yaklaştım. Ufacık bir öpücük kondurdum.

-sana anlatacaklarım var beni dinlemen gerek dedim.
-Ah elbette Sophia. Seni hep dinlerim.

Bu benim memnuniyetimin ifadesiydi adeta. Bu hoş hir şeydi. Elliot tam bana göreydi. Ama ikinci yanımı keşfedince tepkisi ne olurdu bilemiyordum.

Koltuktan kalktım ve mutfaktaki yemek masasına oturup Elliot a seslendim. Geldi ve yanıma oturdu. Kelimelere nereden başlayacağımı bilemeden Elliot sessizliği bozdu.

-Eee? Nasılsın?
-Ah evet iyiyim. Ben ilaçlarımı almadım. Muhtemelen bu yüzden bayıldım.
-Anlayamadım? Ne ilacı?
-Bende ağır olarak kişilik bozukluğu var. son bir kaç yıl içinde dahada ilerledi yani bazen başka bir kimliğe bürünebiliyorum ve buda hastalığın garip bir boyutu. İlaçlarımı aldığımda kendime gelmem kısa sürüyor: yani benden korkmana gerek yok.

Benden korkuyor gibi görünmüyordu ancak gözlerinden şüpheli bir ifade akıyor gibiydi. Elliot benden daha da yapılı güçlü biriydi: elbette beni zapt edebilirdi.

sandalyeden kalktı ve yanıma yaklaştı.

-hasta olman umrumda bile değil. Seni gerçekten çok seviyorum. Ailenin şöförlüğünü yaklaşık 5 senedir yapıyorum ve seni gördüğüm ilk günden beri seviyorum dedi ve ellerimi tuttu.

Gözlerime uzunca baktı. Ve tezgahtan aldığım bıçağı boynuna saplamam bir oldu. Can çekişiyor gibiydi. Ancak bu umrumda değildi. Ölürken ufak fısıltılar çıkardı sadece. Cesedini bir kutuya koydum ve arabasına koyup denize attım. Yakalanmaktan korkmuyordum ancak tek bildiğim beni seven tek kişiyi öldürdüğümdü.

İşte bu bendim. Sabahları basit bir öğrenci. Geceleri ise bir katil.