CHAPTER NINE
UNITY
"When will I see you again, Lady Sayuri?"
Niyakap niya lamang ako bilang sagot pagkatapos at bumitiw siya at hinawakan ang magakabila kong balikat.
"When time allowed us to meet again." Makahulugan siyang ngumiti pagkatapos ay mayroong iniabot sa akin.
Matagal kong tinitigan ang nightshade na crest. Kunot noo akong napatingin ulit sa kanya, "H-hindi nyo po maaring ibigay 'to sa akin." Yumuko ako habang iniaabot ang crest.
"It is a gift and I have the will to bestow it to whom I desire." She held my hand and folded it, with the crest inside my palms.
I softly gaze towards her, mahigpit ko siyang niyakap. I will miss her so much. She patted my back as if saying to me that it's okay, napaiyak na lang ako sa balikat niya.
I wave my hand towards her before I enter the water like barrier, kaninang umaga ay may dumating na sulat dito na nagmula sa Heinfield University, sinasabi doon na natapos na ang inilaan na oras para sa pagsasanay at lahat ng estudyanteng sumailalim sa training ay inaasaahg ng bumalik ngayon. Bumungad sa akin ang maaliwalas na kapaligiran ng Heinfield, nasa dorm na agad ako? Woah! Ang galing! Kaagad naman akong lumabas sa kwarto ko at nagtungo sa first floor kung saan inaasahan kong nasa sala sila at nagtatalo-talo.. pero kabaligtaran ang nakita ko, iisang tao pa lang ang nandito at nakaupo siya ngayon sa may sofa habang may hawak na libro.
Napalunok naman ako ng tumingin siya sa direksyon ko at napako ang mga mata niya sa benda na nasa mga braso ko. Dahil baka mas lalo pa akong kabahan kapag nakipag sukatan pa ako sa kanya ng tingin kaya napagpasyahan kong umupo na lang sa kabilang dulo ng sofa.
"Can't you heal yourself?" Naramdaman ko ang pag-flinch ng kamay ko dahil sa biglang pagsasalita ni Atlas. Bakit niya kaya naitanong?
"Ha? Um.. ano — h-hindi ko kaya." Bahagyang kong kinagat ang pang ibabang labi dahil sa panginginig ng boses ko.
Hindi na siya nagsalita kaya naisip kong sabihin na sa lalaki ang matagal ko ng gustong isaboses sa kanya, "Salamat.." sa totoo lang malaki ang utang na loob ko sa kanya, and I didn't know how can I make it up to him.
"Why did you help me?" This time he lay down his book in front of the small table. I stare at him trying to figure out what he's talking about. "Belarus." Tumaas ang kilay niya na parang hindi makapaniwala dahil hindi ko nakuha agad ang tanong niya. Okay that was an insult, right?
Nahiya naman ako 'tsaka napayuko, "I don't know. I just feel like doing it." I murmured as I played with my fingers.
"Look at me." Kaagad akong napatingin sa lalaki matapos itong magsalita, he speaks as if giving order to one of his servant.. now I remember he's always like this, someone with authority.
Nagulat naman ako ng hablutin niya ang braso ko upang hilahin palapit sa kanya na ikinagulat ko. Nanginig ang kamay ko dahil sa kaba at pagkabigla, hindi ako makapag-isip ng maayos. Anong nangyayari? Dapat makaramdam ako ng kirot sa braso dahil sa lakas ng pagkahila niya pero wala akong naramdaman.
"W-what are you doing?" Hindi ako makagalaw ng bigla niyang tanggalin ang benda na nakapalibot sa kanan kong braso, I whimper as I feel the ache resurface my system. Masakit pa rin 'yon kahit gumaling na 'yung iba ay alam kong marami pa ring sariwang sugat ang hindi pa naghihilom.
"Does it hurt?" Hindi ko alam kung namamalikmata lang ako o pag aalala ang nakita kong dumaan sa mga mata niya.
Umiling ako at pinilit na binawi ang braso sa pagkaka-hawak niya, "I can endure."
