CHAPTER FIFTEEN
SERAPHIM
"Liesel! Wake up!"
Napasinghap ako at biglang napabangon mula sa pagkakahiga. Nakatulog ba ako? Pero yung bata! Nasaan na siya? May sinasabi pa siya sa akin.
"—sel! Ayos ka lang ba? Kanina pa kita ginigising." Napakurap ako at napatitig sa nagaalalang mukha ni Hel, hindi ko napansin na kanina pa siyang nagsasalita.
Huminga ako ng malalim at hinawi ang buhok na nakaharang sa mukha ko. "Pasensya na. Kanina ka pa ba dito?" Ngayong may kasama na ako ay medyo gumaan na ang aking pakiramdam.
Marahang kumunot ang noo niya bago nagsalita, "Medyo. Kasi first day ng revised classes ngayon pero pagtingin ko pawisan ka na at nagsasalita ka pa. Ayos ka lang ba talaga?" Hinawakan niya ang magkabila kong balikat, as if scanning my whole face, maybe trying to read my expression.
Ngumiti ako at hinawakan ang kamay niya sa balikat ko. "Yeah.. h'wag kang mag alala. I just had a very strange dream."
"Oh." Umupo siya sa tabi ko at tumingin sa malayo na parang may naalala, "do you remember when I bruised your shoulder? Nung ginising mo ako?" Napansin ko ang paglambot ng ekspresyon niya. Umupo siya sa kama at yumuko. "Nanaginip ako noon. More than a dream, it was like a flashback from the past. When my little sister died wala akong nagawa para iligtas siya. That's why I tend to get aggressive everytime I remember that memory. I'm sorry." I was caught off guard by what she said. The way her voice tremble in fear, it must be excruciating to feel that way.
Wala akong ibang nagawa kundi ang yakapin siya. I pat her back saying that it'll be okay soon, that it wasn't her fault. Kahit hindi niya sabihin alam kong mabigat ang loob niya, that she's continuously in regret of what happened. I know. I can see it, the way her aura scream for help. From the outside, she looks so strong and happy but I know that it feels heavy, the burden from the past wasn't that easy to let go. No — after all not all wounds can be healed by time, some wounds goes too deep that it cannot be mended.
"It wasn't your fault." I stroke her hair while she remain settled on my shoulder. Ramdam ko ang pagpatak ng kaniyang luha sa balikat ko, nanginginig pa rin siya.
Umiling siya. "She died because of me. " Her voice cracked. At nabigla ako nung tumayo siya at naglakad patungo sa pintuan. Alam kong gusto niyang mapag isa and I felt bad for making her remember it.
I tug on my nails and stand up, alam kong nagulat siya nung bigla ko siyang niyakap mula sa likuran. Hinawakan niya ang braso kong nakayakap sa kanya. "I won't ask. But remember that it wasn't your fault." Pumatak ang luha niya sa braso ko at makalipas ang ilang minuto ay bumitiw na ako at naglakad siya patungo sa kwarto niya. A slow step but heavy ones, without a sound. Her grief and regret was overwhelming, I almost wanted to tear up. Pero alam kong hindi makakatulong 'yon. The least I can do is stay strong in front of her and to everyone else as well. Ayoko ng dumagdag pa sa mga alalahanin nila.
Pagkatapos kong matulala ng ilang segundo ay napagpasyahan ko ng maligo. Kahit ilang beses ko ng nakita ang uniform namin ay hindi ko pa rin mapigilang mamangha dahil sa ganda at kakaibang style nito pero ang disenyo ay simple lamang. It is a dress style long sleeves na kulay white at may maroon ribbon na din sa gitna ng collar, in pair with it is a maroon coat na hanggang tuhod habang two inch above the knee naman 'yung dress na nasa ilalim nung coat.
Overall it looks stylish dahil may kasama na ring maroon na sock boots. Pagkatapos kong magbihis ay bumaba na ako patungo sa sala kung saan ko natagpuan si Atlas na nakaupo sa may sofa habang may hawak na libro, nakauniform na rin siya at sina Levi at Lorgan ay pauli-uli na parang may hinahanap.
