(Correen's POV)
I'm happy that I have a friend like them that always there by my side everytime I need them. I can afford losing them, maybe I not happy like this if their not here.
"Are you okay now?" Tanong ni Hezron habang nakatanaw sa araw na papalubog.
"I think so." Sagot habang nakatingin lang sa malayo.
"I hope you are Correen, and I know you are tired of all the things that happened to you but I assure you can get through it." Sabi ni Hezron sa akin at napangiti naman akong bumaling sa kanya.
"Thank you, I will try." Sabi ko at ngumiti ng matamis sa kanya.
Ilang oras kaming doon, at ng dumilim na ay umuwi na kami dahil may klase pa kami bukas.
"Tara na guys uwi na tayo, may klase pa naman tayo bukas." Nakangusong sabi ni Santeah na para bang hindi sya nasiyahan.
"Oo nga tara na." Sambit naman ni Christine at pumunta na at umuwi na din kami.
Ng makarating ako sa bahay nagtaka ako dahil may sasakyan dito sa labas. May bisita ba si Manang? Hindi mo nalang pinansin iyon at pumasok sa loob ng bahay.
Papunta na sana ako sa kwarto ko ng may marinig akong tawanan sa kusina. Dahil curious ako agad akong pumunta sa kusina. Ng makarating na ako sa kusina I frozed when I see them happily eating in the dining table.
Napabaling ng tingin si Manang sa akin, ngumiti naman ako sa kanya.
"Oh Correen nandyan ka pala, halika dito kumain ka." Sabi ni Mommy, oh did I hear it right tinawag na ako para kumain. Well nakakapanibago you can say I'm rude to them but it's true din naman eh. I just smile at her at umiling.
"Tapos na po akong kumain mom, I better go to my room now may gagawin pa kasi ako." Sabi ko sa kanya. Pero bago ako umalis ay humalik muna ako sa pisngi nila. "I'm happy na nakabalik na kayo mom, dad at ate." Ani ko habang ngumiti ng matamis.
Umalis na ako sa kusina at pumunta sa kwarto ko, pagdating ko doon ay agad kong ibinagsak ang aking katawan sa kama. I don't known why I don't feel happy. Dapat mga masaya ako dahil nandito na sila. But why I feel so sad, why do I feel like this. Maybe because nasanay na ako na wala sila sa tabi ko, nasanay na ako na si Manang na lang at ang mga kaibigan ko ang nandyan para sa akin. That for all those months I happy not because if them but because of my friends.
My thoughts was been blocked when my phone rings, I get it and answer the call without looking who is it.
"Hello?" Bored kong sagot sa tawag.
[Hey Correen you okay?] Tanong nito at agad ko namang nabosesan.
"Yeah, I'm just tired." Sagot ko sa kanya.
[Ahh, akala ko anong nanyari sa iyo.] Sabi nya.
"Anyways ba't ka napatawag ?" Tanong ko sa kanya.
[I'm just checking if your okay.] Sagot nya sa tanong ko.
"Uhmm I'm just okay, how bout you?" Tanong ko sa kanya.
[I'm fine just like you a little bit tired.] Napa-buntong hininga nyang sabi. [Anyways malapit na birthday mo any plans?] Tanong nya sa akin at nangunot naman ang noo ko dahil sa sinabi nya.
"Ang layo pa kaya ng birthday ko, baka si Hezron ata." Sagot ko sa kanya.
[Ay oo nga no, shemay nakalimutan ko.] Sabi nya.
BINABASA MO ANG
When Life Goes On
Teen FictionSi Correen yong tipong tao na walang kaibigan. Ang mga magulang nya ay wala sa tabi nya palagi pag may kailangan sya. She was been lonely since the time na dinala ang kanyang kapatid sa ibang bansa para mapagamot ang sakit nito. Correen wants atten...
