Το τηλεφώνημα {GW15}

ΤΕΣΣΕΡΑ

Το κινητό κουδουνισε και πέρασα πάνω από το κρεβάτι και τα πεσμένα ρούχα για να το φτάσω.
"Ετοιμαστηκες;" ρώτησε η Αναστασία.
"Δεν έρχομαι" της είπα. "Είναι γελοίο αυτό που πάμε να κάνουμε. Επιπλέον η μπλούζα που με εβάλες να αγοράσω είναι απλώς απαράδεκτη. Δεν φοράω τέτοια έξαλλα πράγματα και το ξέρεις".
"Πως κάνεις έτσι ρε παρανοϊκό πλάσμα; Ο ένας ώμος της λείπει της μπλουζας, τι το περίεργο βλέπεις;"
Απέφυγα να απαντήσω. "Επιπλέον, το ξέρεις ότι κατά πάσα πιθανότητα θα παμε άδικα ε; ποιες είναι οι πιθανότητες να είναι εκεί σήμερα; Για να μην μιλήσω για το ότι είναι τραγικό και μόνο να σκέφτεσαι ότι θα μπορεσουμε να βρουμε ποιός είναι μέσα σε τόσο κόσμο".
"Πρώτον, είσαι τόσο αρνητική που με εκνευριζεις. Δεύτερον ... πες μου ότι αστειεύεσαι. Ξέρουμε ότι είναι ο Dj. ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ Dj ΣΕ ΕΝΑ ΚΛΑΜΠ;;;!!!" Τσιριξε την τελευταία φράση.
"Όταν έχεις νεύρα εισαι ανυπόφορη" της είπα. "Και τέλος πάντων, δεν νιώθω γενικά καλά με όλο αυτό".
"Ωραία. Τότε άσε με εμένα να γνωρίσω τον μυστηριώδη Dj και να ερωτευτούμε και να τα φτιάξουμε και να παντρευτούμε και να κάνουμε μουσικα παιδιά".
"Αμάν πια" σχολίασα. "Σταματα, θα έρθω. Αλλά δεν θα με υποχρεώσεις να του μιλήσω αν δεν θέλω". "Βρε βλακα, δεν παμε να μιλησουμε. Παμε να δούμε αν είναι ωραίος. Και αν είναι, θα συνεχίσουμε να μιλάμε".
"Ελπίζω να μην χρειαστεί να σε δειρω για αυτήν σου την ιδέα".

"Έχει τουλάχιστον εκατό άτομα στην ουρά" αναστεναξα. "Δεν θα μπουμε ποτέ".
"Σκάσε, γκρίνια" μου είπε η Αναστασία που προσπαθούσε να ισορροπήσει πάνω στα ψηλοτάκουνα. Πλησίασε τον πορτιέρη. "Γεια σας. Μπορούμε να μπουμε;"
Ό τύπος φορούσε μαύρο παλτό με σηκωμένο γιακά. Μας κοίταξε από την κορυφή ως τα νύχια.
"Περιμένετε παρέα;" ρώτησε. Γνεψαμε αρνητικά. Ό τύπος κοίταξε λίγο δεξιά και αριστερά, και με ύφος ντίβας σήκωσε την αλυσίδα που μας χώριζε από το εσωτερικό του κλαμπ και μας έκανε νόημα να περασουμε. "Πηγαίνετε στα αριστερά" είπε.
Η Αναστασία μπήκε μέσα κι εκείνη σαν ντιβα και με τράβηξε από το χέρι, αφού πρώτα πλήρωσαμε εισοδο.
Μπήκαμε στο κλαμπ και πιάσαμε θέση στο μπαρ. "Κοίτα γύρω σου να εντοπίσεις τον Dj" είπε με ύφος πράκτορα του FBI.
"Αναστασια" είπα. " Οι Dj είναι μπροστά σου" της είπα. "Να πάρει, είναι και τρεις! Ποιος είναι ο-"
Τα λόγια μου τα έκοψε στη μέση ο Dj που καθόταν στα αριστερά όπως κοίταζες προς το μέρος τους. Ήταν τόση ώρα με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό και κάτι έψαχνε, ή συνέδεε τα καλώδια. Δεν μπορούσες να ήσουν σίγουρη με τόσα ζαλιστικά φώτα. Μόλις γύρισε προς το κοινό, το πρόσωπό του φωτίστηκε από έναν προβολεα που έριξε ο υπεύθυνος φωτισμού πάνω του. Εκείνος χαμογέλασε ντροπαλά και σήκωσε το χέρι του κάνοντας νόημα στον υπεύθυνο. Ο τύπος τιμούσε συχνά το γυμναστήριο με την παρουσία του.
 "Να πάρει, δίνω το ετήσιο χαρτζιλίκι μου για να είναι αυτός" σχολίασα.
Η Αναστασία τον κοίταξε, και μαζί της κι εγώ. Ήταν ξανθός και υπό τα φώτα του κλαμπ μπορούσα να δω ότι τα μάτια του ήταν ανοιχτόχρωμα, παρόλο που δεν ήμασταν και σε τρελά κοντινή απόσταση. Ήταν γυμνασμένος˙ το λευκό μπλουζάκι που φορούσε τσιτωνε επικίνδυνα στα μπράτσα και το στήθος του. Επιπλέον είχε ένα απίστευτα γλυκό πρόσωπο. Η Αναστασία τον κοίταζε σαν χάνος.
"Αν δεν είναι αυτός ο Άγγελος, θα πάω να πάρω τον αριθμό του, να το ξέρεις".
"Σταματα και κοίτα τον. Πω τι πάθαμε!"
"Ω κάποια ερωτεύτηκε!" Σχολίασε και γέλασε.
"Μα κοίτα τον!" της είπα. " Αν ο Θεός δεν είχε έμπνευση όταν έφτιαχνε αυτόν τον τύπο, τότε πότε είχε;"
"Κοίτα μην αφήσεις κανένα σφράγισμα στη λαμαρινα που δαγκωσες" είπε γελώντας. " πάω να μάθω αν είναι αυτός" είπε και πριν την κρατήσω, είχε ήδη βγει πάλι έξω με το γνωστό περπάτημα ντίβας που υιοθετούσε κάθε φορά που ήθελε να το παίξει άνετη και επέστρεψε μετα από δύο λεπτά με έναν πιο νέο και πιο άπειρο πορτιέρη, προς έκπληξή μου. Μπράβο, Αναστασία. "Βασικά έχω να τον δω από το νήπιο και δεν θέλω να κάνω κάποια βλακεία" είπε στον νεαρό που τη συνόδευε. Εκείνος έμοιαζε πολύ με ψάρι έξω από τα νερά του. "Τον Άγγελο ψάχνω. Ποιος από τους τρεις είναι;"
Κράτησα την ανάσα μου.
"Ο Dj  στα αριστερά όπως κοιτάς" είπε ο νεαρός. Άρπαξα το ποτήρι και ήπια μια γουλιά από το ποτό μου για να συνέλθω. Πόσο τυχερή ημουν πια;!
Η Αναστασία με κοίταξε με νόημα και έπειτα έδωσε ένα χαρτάκι στον νεαρό. Στοίχημα ότι είχε λάθος αριθμό τηλεφώνου γραμμένο πάνω. Ο πορτιέρης έκανε μεταβολή λες και τόση ώρα τον κρατούσαν δεμένο και έφυγε. Παρόλα αυτά, τον είδα να βάζει το χαρτάκι στην τσέπη του. Καημένε. Η Αναστασία γύρισε δίπλα μου και κάθισε.
"Μμμ... Από ότι βλέπεις, ο Θεός δοκιμάζει τις αντοχές σου" σχολίασε πονηρά.
"Αναστασία σταματα" είπα. "Σταμάτα και δεν μπορώ να πάψω να κοιτάω".
"Κοίτα, τζάμπα είναι" σχολίασε. "Δεν σε αδικώ κιόλας".
"Νομίζω θα πάρω και δεύτερο ποτό" σχολίασα έπειτα από λίγο. 
"Ναι, κάνε όνειρα. Σιγά που θα σε αφήσω να ξεχάσεις τον πόνο σου με το ποτό. Στο κάτω κάτω, αν θες τόσο πολύ να έχεις αποτέλεσμα από σήμερα, τράβα και μίλα του. Ντροπαλός μοιάζει, αλλά περιφέρεται συχνά. Όταν λοιπόν περάσει από εδώ, πιάσ' του κουβέντα". 
"Είσαι τελείως για τα σίδερα της είπα" και ανακάτεψα αφηρημένα το ποτήρι μου. "Εγώ δεν ήθελα καν να έρθω. Και τώρα θα πάω να του πιάσω και κουβέντα; Για να μην αναφέρω ότι ένας τύπος σαν εκείνον δεν θα γύριζε να κοιτάξει κάποια σαν εμένα". 
"Αν άνοιξες πάλι το κουτάκι με τις ανοησίες, πες το μου, να πάω να κάτσω αλλού. Δεν μπορώ να σε ακουω να γκρινιάζεις όλη τη βραδιά. Μπορεί να χάσω την υπομονή μου και να σου δώσω καμιά φάπα μπας και συνέλθεις". 
Καταλάβατε. Δεν είχα καμία ελπίδα να πείσω την Αναστασία να το δει το θέμα από την δική μου οπτική γωνία. Βασικά, δεν το είχα καταφέρει και πολλές φορές.