Ev Arkadaşım Bir Uyuz

❤ 2 ❤

.. Onu bunu geçtim de bu çocuğun burda ne işi var? Hem de benim evimde?!

Bana alayla güldükten sonra ciddileşti.

'' Beni süzmen bittiyse kim olduğunu ve evime neden geldiğini sorabilir miyim? ''

Uyuz bu kesin yaa. Bir bu eksikti. Bide onu süzdüğümü iddia ediyor. Ben niye süzim onu. Kim ki o? Kimse.

'' 1.si seni süzmüyorum. 2.si kim olduğum seni ilgilendirmez. 3.sü ise burası benim evim ve benim evimde ne işin var? '' dedim sinirle.

Kaşlarını şaşkınlıkla havaya kaldırdı.

'' Senin evin mi? Saçmalama! Burası Benim evim. ''

'' Hayır benim evim! İnanmıyorsan belgemi gösterim.. '' dedim ve çantamın içimden önceden koymuş olduğum belgeyi alıp çocuğa gösterdim.

Belgeyi dikkatle inceledikten sonra evin içerisine girdi. Ben de beklemek zorunda kaldım.

Bir kaç dakika sonra elinde bir kağıtla gelip kağıdı bana verdi.

Kağıdı incelediğimde benim belgemle aynı olduğunu fark ettim.

'' Ama nasıl yaaa? ''

'' Ben de bilmiyorum. Ama önce bir ev sahibini arayalım. Kartı bende vardı numarası orda yazıyordur. Geç içeri otur istersen. '' dedi ve içeri girdi.

Ben de başka seçeneğim olmadığından içeriye geçtim. Girdiğimde karşımda salon duruyordu. Kahverengi kanepe, karşısında televizyon, ortada siyah bir masa, masanın yanlarında bordo renkli koltuklar vardı. Biraz ileride şömine ve yanında bordo renginde kitaplık vardı. Şöminenin önüne siyah minderler koyulmuştu. Yerde ise sanırım o çocuğa ait olan karton kutular vardı.

Kahverengi kanepeye geçip oturdum ve onun gelmesini bekledim.

Elinde telefon ve minik bir kartla geldi. Yanıma oturup, telefona numarayı yazdı ve telefonu kulağına götürdü.

'' Hopörlere alır mısın? ''

Dediğimi yapıp hopörlere aldı. Telefon çaldıktan sonra telesekreter '' Aradığınız telefon numarası kullanılmamaktadır. '' dedi. İkimizde birbirimize baktık şaşkınca.

'' Kullanılmıyor mu? Nasıl yaa? Kadın bana bu numarayı vermişti..! '' dedi.

'' Bir bu eksikti, kandırdı kadın bizi.. Napıcaz şimdi? '' dedim ona bakarak.

'' İçimizden biri gidecek. Bu kişi ben olmadığıma göre.. ımm.. sen olacaksın. ''

'' Hayır! Ben bu evden gitmem. '' 

'' Ben de gitmeyeceğim..! İkimizde gitmek istemiyoruz. Bir çözüm bulmalıyız?.. ''

'' Peki ne? Sorun da o zaten. '' dedim ümitizce. Ne güzel mutlu olmuştum kendi evim oldu diye. Peki şimdi napıcam? Gitmiyor evden o. Ben de gitmem zaten annemleri zor ikna ettim.

Birden onun düşüncelerimi bölerek '' Buldum! '' demesiyle kafamı ona çevirdim. 'Bulduysan anlatsana gerizekalı' bakışımı attım. Evet bakışlarımla az çok konuşabiliyorum vee o anladı bu iyi bişey.

'' Ev arkadaşı olabiliriz.Tek yaşamak benim için daha güzel olucaktı ama sana katlanmak o kadar zor olmayabilir... '' dedi sırıtarak.

'' Olmaz '' dedim hemen. Çünkü annem ve babam asla izin vermezdi böyle bir şeye.

'' Sence başka seçenek var mı? Başka çaremiz yok. '' Off haklıydı. Başka çaremiz yoktu.

'' Biraz düşünmeme izin verir misin? '' dedim kafamı iki elimin arasına alırken.