Αγάπησέ Με (#3 Σαντα Ροζα Τζούνιορ )

57•ΔΙΟΝΥΣΗΣ•

Νοέμβριος

57.
«Χαρά μου σπας τα νευρα...!»

«Πέρασες;»με ρωτάει.
«Προφανώς»λέω και πριν προλάβω να ρωτήσω τι έκανε αυτή πέφτει πάνω μου και με αγκαλιάζει για άλλη μια φορά.

Αυτό έχει γίνει συνήθειο πια.Νιώθει χαρούμενη;Με αγκαλιάζει.Νιώθει κουρασμένη;Με αγκαλιάζει.Νιώθει στεναχωρημένη;Με αγκαλιάζει.
Πράγμα που δεν μπορώ να καταλάβω.

Τώρα με σφίγγει πιο δυνατά κοντά της και σηκώνει τα πόδια της και τα βάζει γύρω από την μέση μου.Πριν προλάβω να πω κάτι βάζει το πρόσωπο της στον λαιμο μου.

Ανατρίχιασα αμέσως.Εκείνη δεν καταλαβαίνει το όλο μην με αγγίζεις θέμα.Βέβαια με αυτήν δεν με ενοχλεί τόσο.Το συνήθισα κάπως.

«Χαρά....»λέω για να κατέβει αλλά αυτή τίποτα.Απλά σηκώνει το πρόσωπο της για να με δει.
«Πήραμε το δίπλωμα Διονύση!»λεει.

Κάνει λες κι πήγαμε στο φεγγάρι ξέρω γώ.

«Κατέβα»της λέω και κατεβάζει τα πόδια πρώτα και μετά μαφηνει.

«Έλα...!Ενθουσιασου λίγο μαζί μου!»

Βάζω τα χέρια στο στόμα.
«Ουαου Χαρά περάσαμε!Τελειο!Περάσαμε!»λεω με άλλη φωνή σαν να την κοροϊδεύω.

Εκείνη με χτυπάει στο στήθος με το χέρι της.
«Δεν χαίρεσαι καθόλου ρε παιδάκι μου;Για ποσό πια θα χαίρομαι και για τους δυο...;»λεει όλο παραπονο καθώς βγαίνουμε έξω.

Σκέφτομαι αυτό που έγινε.Πήρα το δίπλωμα.Δηλαδή τώρα μπορώ να οδηγάω.Παράξενο έτσι;
Παράξενο ναι.

Τα μαθήματα με τον Παντελή έβγαλαν τόπο.

Βέβαια δεν έχω αμάξι.Πράγμα πολύ βασικό.
Αλλά βήμα βήμα όλα.

                                 ***

«Οχ!Διονυση κοιτά!Πουλιεται αυτό το αμάξι.Πάμε μια να ρωτήσουμε;»λεει ο Παντελής και βλέπω που δείχνει.Όντως σε ένα αμάξι είχε αυτοκόλλητο ότι πωλείται.

«Άστο τώρα.Βαριέμαι.»λέω.

Και η αλήθεια είναι ότι φαίνεται καλό αμάξι και εγώ δεν θα έχω τόσα λεφτά.Ότι είχα τα έδωσα για το δίπλωμα.

«Ας ρωτήσουμε.Μπορεί να είναι πολύ πολύ φθηνό.»λεει και προχωράει μπροστά.
Αμφιβάλλω αλλά τον ακόλουθω από περιέργεια.

«Αντρέα Καλησπέρα.Δικό σου το αμάξι που Πουλιέται;»ρωτάει.
Από ότι φαίνεται τον ξέρει.Όλους τους ξέρεις άλλωστε.Δεν θα έπρεπε να μου φαίνεται περίεργο.