Ölümün Kimyası [Köprüdeki Ölü] (Önizleme)

Önizleme

᎒·᎒·᎒·᎒

"Anlamıyorum, söylediklerinden hiçbir şey anlamıyorum Esved," dedim başımı iki yana sallayarak. Söyledikleri gerçek dışıydı. Beynim almıyordu.

"Bana güveniyor musun peki?" diyerek tebessüm etti. Cevabı biliyordu zaten, bu yüzdendi tebessümü.

"Evet ama..." dediğimde devam etmeme izin vermedi.

"O halde gel benimle. İnan bana gittiğimizde her şeyi net bir şekilde anlatacağım sana."

Uzattığı eline baktım. Yapacak daha iyi bir şeyim var mıydı? Belki. Fakat ben onunla gitmesem bile o gitmek zorundaydı -en azından öyle olduğunu söylüyordu. Ve ben onsuzluktan nefret edebilecek kadar alışmıştım ona. Ciğerlerimi hava ile doldurup bana uzattığı elini tutarak yanına çıktım.

Şu an bulunduğumuz durum gerçekten akıl almaz bir durumdu. Yirmi katlı bir binanın tepesindeydik ve o elimi kavramış atlamam için bana cesaret vermek istercesine sıkıyordu.

Belki de son kez çektim içime havayı. Son kez baktım çevreme. Son kez döküldü dilimden kelimeler. Son kez hissettim elimi sıkıca kavramış elini. Son kez...

"Güven bana Kimyager, hiçbir şey hissetmeyeceksin. Sadece elimi bırakma yeter," diyerek gülümseyen Esved'e baktım. Gülümsüyor oluşuna gülümsedim ben de. O mutlu olacaksa ben her şeyi yapardım. O mutlu olacaksa ben... Hayatımdan bile feragat edebilirdim.

"Bu yaptığımız delilik," dedim başımı iki yana sallayarak. "Ölmezsek eğer kesinlikle tımarhaneyi boylayacağız."

"Öleceğiz," dedi. "Öleceğiz ve onlar bunu bilmeyecek."

Ne dediğini anlamaya çalışıyorken bir anda beni çekiştirdi. Sonuç olarak hızlı bir biçimde yer çekimine kapılmıştık.

Sonum böyle olacaktı belki de. 
Bir ölü ile beraber ölmek...

Bilmiyordum aslında ölümün bir son olmadığını. Öğrenecektim. Gözlerimi tekrar açtığımda anlayacaktım...

᎒·᎒·᎒·᎒

Minik Bir Not: Bu bölüm çok sonralardan bir kesittir. Sonraki bölüm olayların en başından başlayacaktır.

01.01.2021·⚗️

ZΣП·🌸