ျမတ္ႏိုးခြင့္

ျမတ္ႏိုးခြင့္ ....1(Z+U)

Zawgyi..........

ျမတ္ႏိုးခြင့္

နာက်င္မွုေတြကိုမ်က္ရည္ႀကိဳးနဲ႔သီကုံးရင္းလွလွပပဖြဲ႕မဆိုတတ္ဘူး

ျမင္ျမင္သာသာနာက်င္ျပမွာလဲမဟုတ္ဘူးး

ခ်စ္တယ္လို့ေျပာဖို့အခြင့္မရလဲရင္ထဲမွာပဲထားမယ္
မင္းေၾကာင့္နာက်င္ရတာေတြေရာ ရင္ခုန္ရတာေတြေရာကကိုယ္ေရြးခ်ယ္တဲ့ နတ္ျပည္ ပဲ

Chanyeol'pov

<<<

'ငါတကယ္သည္းမခံနိုင္ေတာ့ဘူး..Chanyeol...မင္းဒီလိုဆက္လုပ္ေနမယ္ဆို ငါသူ႔ကိုေခၚၿပီးamericaသြားေတာ့မယ္'

'ငါသူ႔ကိုအေဝးကေနခဏေလးပဲၾကည့္ခဲ့တာ
မင္းဒီေလာက္ထိျဖစ္စရာမလိုဘူး!'

'မင္းအရည္အခ်င္းမရွိလို့သူ႔ကိုမပိုင္ဆိုင္ရတာေပါ့
ဘာလို့ခုခ်ိန္ထိလက္မေလၽွာ့ေသးတာလဲ'

'မင္းကသိပ္အရည္အခ်င္းရွိတယ္ေပါ့... ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ေနတာသိသိႀကီးနဲ႔လုသြားတဲ့ေကာင္ကေလ?'

(ခြပ္)

'ဟက္...အမွန္တရားေတြဆိုေတာ့ နာမွာေပါ့'

'မင္းေျပာခ်င္တာေျပာ...ငါနဲ႔sehunကမၾကာခင္လက္ထပ္ေတာ့မွာပဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မင္းကက်န္ခဲ့ရမွာ'

'ေတာက္!! မင္းး ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္းးးးး!'


(ဝုန္းးးးးးး) >>


"Yixinggggg!!!"

မ်က္လုံးထဲတန္းဝင္လာတဲ့အလင္းစူးစူးေၾကာင့္သာဒါကအိပ္မက္ဆိုးတခုမွန္းျပန္သတိဝင္ရတယ္

ရင္ထဲမွာတင္းက်ပ္ၿပီးတကိုယ္လုံးေခၽြးစီးေတြထြက္ေနတာက ျဖစ္ေနက်အတိုင္း

မလြတ္ေျမာက္နိုင္တဲ့အတိတ္ေတြကအိပ္မက္ဆိုးအျဖစ္နဲ႔ကိုယ့္ကိုမၾကာခဏသတိေပးေနတယ္

အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္လဲခြင့္လႊတ္မွုမရနိုင္တဲ့အျပစ္ေတြ..
ငါေသတဲ့အခ်ိန္ထိေပးဆပ္မွာပါ Yixing

"သူေဌးး အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္ျပန္ၿပီလားး.."

"အင္းးး"

ေရတခြက္ယူလာေပးတဲ့Jihoကထုံးစံအတိုင္းကိုယ့္အသံကိုၾကားမိလို့ထင္ပါရဲ့
ကိုယ္အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္တိုင္းသူကပါအိပ္မရေတာ့တာဒုကၡတခု

"ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ"

"မနက္3နာရီပါ သူေဌး"

သက္ျပင္းခ်ရင္းကုတင္ေခါင္းရင္းကိုမွီလိုက္တယ္
ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ကိုယ္ျပန္အိပ္မရေတာ့မွာေသခ်ာၿပီ
႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ေန႔ရက္ေတြကပင္ပန္းလြန္းတယ္

"jiho မင္းျပန္အိပ္ေတာ့ေလ"

"မအိပ္ေတာ့ပါဘူး သူေဌးအနားမွာေနပါ့မယ္"

"သြားစမ္းပါ...မင္းေနမေကာင္းရင္ငါပဲခိုင္းစရာလူမရွိျဖစ္မွာ...တခုခုလိုရင္ေခၚလိုက္မယ္ သြားေတာ့"

"Nae အဲ့ဒါဆိုလဲ က်ေတာ္သြားပါ့မယ္"

Jihoကကိုယ္နဲ႔အနီးကပ္ဆုံးေနတဲ့လူယုံပဲ
ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးသူကသိပ္နားမလည္ေပမဲ့ကိုယ့္ကိုေတာ့ သူ႔အလုပ္ရွင္တေယာက္အေနနဲ႔ေလးေလးစားစား ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္

အခ်ိဳ့အလုပ္ေတြမွာလဲသူ႔ကိုပဲတာဝန္ေပးထားရတာေလ
တရားဝင္တဲ့အလုပ္မ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ ဘူးေပါ့


7:00 AM

(ခြမ္းးးး) (ဝုန္းးးးး)


"သူေဌး! ဟို"

"အင္း သိတယ္ မေျပာနဲ႔ေတာ့"

မိုးလင္းၿပီ သူနိုးလာၿပီဆိုတာနဲ႔ေသာင္းက်န္းရတာကအလုပ္တလုပ္

တကယ္ေတာ့ကိုယ့္ကိုအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္ညစ္ေအာင္လုပ္ခ်င္တာပါ

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ကိုယ္ကလဲသူ႔အျပဳအမူမွန္သမၽွကိုၾကည္ျဖဴတယ္ေလ

"ေဟ့ ေဟ့...
က်န္တာအားလုံးရတယ္ အဲ့ဒါေတာ့ မရဘူးေနာ္"

အခန္းထဲဝင္လိုက္ေတာ့နံရံေပၚကမွန္ကိုလက္သီးနဲ႔ထိုးမလို့လုပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကိုလွမ္းေျပာလိုက္တယ္

ၾကမ္းျပင္မွာတစစီပြေနတဲ့ အဝတ္အစအနေတြ မွန္ကြဲေတြ ပစၥည္းအက်ိဳးအပဲ့.. စုံလို့ပဲ

ေန႔တိုင္းရွင္းေနရတာေတြ

"ခမ်ားလာၿပီပဲ.."

"ေမၽွာ္ေနတာလားး"

"ဟားးး"

ဟိုဘက္လွည့္ၿပီးေလွာင္ရယ္လိုက္တဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သြားရေပမဲ့လဲ လုပ္ေနက်အတိုင္းဘာမွမျဖစ္သလိုျပဳံးလိုက္ပါတယ္

ရိုးေနၿပီကိုးး

"ေန႔တိုင္းေသာင္းက်န္းေနရတာမပင္ပန္းဘူးလား ကေလးရဲ့"

"ခမ်ားမ်က္ႏွာကိုျမင္ရတာကပိုပင္ပန္းတယ္"

"ဒါေပမဲ့ မျမင္လို့မရဘူးဆိုတာသိတယ္မလား  ဒါကိုယ့္အိမ္ေလ"

သူမဖ်က္စီးတဲ့တလုံးထဲေသာကုတင္ေပၚတက္ထိုင္ရင္းကိုယ့္ကိုရင္နာေအာင္လုပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးစကားေတြနားေထာင္ေပးလိုက္တယ္

ကိုယ့္ကေလးေလးကကေလးမဆန္ပါဘူးး
ဒါေပမဲ့ ကေလးလို့ေခၚရတာကို ကိုယ္ကေတာ့သေဘာက်တယ္

သူကလူႀကီးျဖစ္ေလ ကိုယ္က ကေလးလိုျမင္ေလပဲ
ခ်စ္ေတာ့လဲကိုယ့္မွာ႐ူးရတာေပါ့

"ဒီတခါေရာ..
ဘယ္လိုခြဲစရာပစၥည္းမ်ိဳးထပ္ဝယ္ေပးရမလဲ ျဖဲစရာအဝတ္ေတြေရာ.."

ၾကားရတဲ့သူကေတာ့ကိုယ္ရြဲ႕ေနတယ္ထင္မွာပဲ
ဒါေပမဲ့ကိုယ့္ကေလးနဲ႔ကိုယ့္ရဲ့စကားေျပာပုံကကိုဒီလိုပုံေသျဖစ္ေနတာ
ကိုယ့္အခ်စ္ေတြသူ႔ဘက္ပစ္ေပးလိုက္တဲ့အတိုင္း သူကအမုန္းေတြ တိုးတိုး လာတယ္ေလ

"ခမ်ားးး!"

"လက္ေသးေသးေလးနဲ႔... ကေလးနာသြားမွာေပါ့"

ကိုယ့္မ်က္ႏွာစီဦးတည္လာတဲ့ လက္ကိုလမ္းတဝက္မွာတင္ဖမ္းကိုင္ရင္းေျပာလိုက္ေတာ့သူကအံကိုႀကိတ္လို့

ခ်စ္ဖို့ေကာင္းလိုက္တာ

"ခဏေနရင္Jihoမနက္စာလာပို့လိမ့္မယ္
ကိုယ္ဒီမွာခဏအိပ္မယ္ အိပ္ေရးမဝေသးလို့..."

"အာ အိပ္ေနတုန္း ကိုယ့္ကိုသတ္ဖို့ႀကိဳးစားမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္မသိေစနဲ႔ေနာ္ ကေလး"

ကုတင္ေပၚမွာသက္ေသာင့္သက္သာေျခဆန္႔လွဲလိုက္ရင္းမ်က္လုံးမွိတ္လိုက္တယ္

ကိုယ့္အခန္းနဲ႔ ကေလးအခန္း ခံစားမွုအေတာ္ကြာတာပဲ
ရင္ထဲမွာအေပ်ာ္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔သူ႔အခန္းထဲမွာေရာက္ေနတယ္လို့ေတြးၿပီးအခါခါၾကည္ႏူးရတာ

သူကေတာ့ကိုယ့္ကိုသတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္မုန္းတာသိေပမဲ့
အင္းး သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္မဟုတ္ဘူးး

က်ိန္းေသေပါက္ကို  သတ္ပစ္မွာလို့ေတာ့ သူေျပာဖူးတာပဲ

"အားးးးး shittttt!!! မုန္းဖို့ေကာင္းတဲ့လူ!!!"