❤Canlar,ilk kitabımın ilk bölümüyle sizlerleyim.İyi okumalar beğenmeniz dileğiyle...🍃❤
Her zamanki gibi normal bir gün...
Şanslıysam tüm işlerim yolunda gitmeli ve mutlu bir şekilde bir iş bulmalıydım ama daha yataktan bile çıkamamıştım.
En zor kısmı burasıydı nedense bir türlü sıcacık yatağımdan ve pijamalarımdan kurtulmak istemiyordum.
Kim isterdi ki!Artık zamanımı fazlasıyla doldurduğumu bilmem kaçıncı kez çalan alarmımdan anlamıştım.
Yedek alarmlar kurmak her zaman işime yaramıştır.
En sonunda bu görevi başarıp yatağımdan kalkmıştım ve pijamalarımdan kurtulup önümde duran iki kombine baktım.
Biri biricik ev arkadaşımın bana ayarladığı siyah mini etek,beyaz bir gömlek,siyah dolgu topuktan oluşan ve dün bunu giymemin neden gerektiği konusunda yüz satırlık(!) bir konuşmayla ikna edilmeye çalışmamdan olan kombin;
ikincisi ise kendi seçtiğim beyaz düz bir pantolon,krem rengi bir kazak,toz pembe ceketim ve vazgeçilmezim spor ayakkabılarımdı.
Kesinlikle kendi bildiğimden şaşmayacaktım o şeylerin içinde rahat olamazdım ya hele o topuklular...
Kıyafetlerimi giyip mutfağa bir şeyler atıştırmaya inmiştim.Burnuma güzel bir koku gelmişti.
Tezgahta daha dumanı üstünde olmasından anladığım kadarıyla yeni pişirilmiş pankekler duruyordu ve yanında bir çikolata kavanozu şu anda mutluluktan çığlık atabilirdim.
Tam bir tanesini yemeye hazırlanırken arkamdan bir ses duymamla havaya sıçradım.
"Hemen o pankeki yerine bırak!"
Yavaşça arkamı dönerek ve sevimli bir bakışla
"Ama karnım çok acıktı ve mis gibi yiyecekler bulmuşken bırakmak olur mu?Olmaz.Hem neden bırakayım ki?"dedim.
"Sen neden olduğunu çok iyi biliyorsun Asel Hanım!Hani dün anlaşmıştık benim seçtiklerimi giyecektin?"dedi sitemli bir şekilde Çağla.
"Valla Çağlacığım ben öyle bir şey söylemedim.Sen baya uzun bir konuşma yaptın sonra kendi kombinini kendin onaylayıp yatağımın üstüne bıraktın ben hiçbir söz vermedim.Hem ben böyle iyiyim sen merak etme canım arkadaşım."
"Öyle olsun.Ben ne dersem diyeyim sen kendi bildiğini okuyacaksın zaten."diyip omuz silkti.
Sonunda vazgeçirebildiğim için içimden şükrederken bir yandan pankekleri ağzıma atmaya başlamıştım.
"Senin yarım saat önce çıkmış olman gerekmiyormuydu?"dedi Çağla.
Pankekleri yemeye o kadar dalmıştım ki hiç farkında bile değildim saatin.Hemen sonuncuyu da ağzıma atıp koşarak ceketimi ve ayakkabılarımı giymek için kapıya yöneldim.
Tam kapıdan çıkacakken
"Bu sefer iş sende!"diye bağırdı arkamdan.
"Umarım."diye geçirdim içimden.
****** *** ** ** *** ****
İlanlardan bulduğum kafeye vardığımda iş görüşmesi için geldiğimi söyledim ve kafe müdürüne haber vermelerini rica ettikten sonra beklemeye başladım.
Aslında kafenin hoş bir havası vardı ama klaslık katalım diye çok düz renklerin sahip olduğu bir yere dönüşmüştü.
Sırf duvar kağıtlarıyla uyumlu olsun diye garsonlara giydirdikleri üniformalardan bahsetmiyorum bile siyah beyaz filmlerden fırlamış gibiydiler gerçekten o şeyleri giymek istemiyordum ama yapacak bir şey yoktu.
En azından birkaç düzeltmemle bir şeye benzetebilirdim belki.Kendi aklımdan ne yapabileceğimi düşünürken müdürün gelmesiyle bunlara bir son verdim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KÜÇÜK CADI
Novela JuvenilHer şeyin başladığı yere dönelim.Cidden bu konu buraya kadar nasıl uzamıştı?Toz pembe bir hayat nasıl gri renge dalmıştı.Tek amacı sadece kendi ayakları üstünde özgürce yaşayabilmek olan bu kız nasıl bu kadar fena yere çakılmıştı? Şimdi düşünüyorum...
