LAL

Yaşamak ölmekten hazin geliyor

"Geri zekâlı mısın sen? Kaç kere söyledim sana kıyafetleri bu şekilde gardıroba yerleştirme diye!" Aksiliği hem yüzüne hem de diline vurmuş olan ev sahibesi armut şeklini almış bedenini sporcu taytının içine sokmaya çalışırken telefonun öbür ucundaki kişiye laf yetiştirmeye devam ediyordu. "Ah! Pardon tatlım... Şu yeni başlayan kıza bir türlü öğretemedim giysileri renklerine göre yerleştirmesi gerektiğini. Gerçi ne bekliyorum ki? Kafası çalışan bir şey olsa, bizim eve gündelikçi olmazdı..."

Lal duyduğu sözler karşısında incinmişti. Yine de incindiğini belli etmeden gözünden süzülen tek damla göz yaşını elinin tersiyle silip, hizmetini gördüğü Işınsu Hanımın dediği şekilde kıyafetleri düzenlemek için gardırobun önünden ayrılamamıştı. Halbuki ne çok ihtiyaç duyuyordu hıçkıra hıçkıra ağlamaya... Sadece birkaç ay önce bambaşka bir hayatı vardı. Konservatuarda Şan bölümü öğrencisiydi. Babası ve annesi bir turizm acentesi sahibiydi ta ki tüm dünyayı tepetaklak eden covid pandemisi başlayana kadar. Yeni sezona hazırlık için çekilen krediler, yapılan bağlantılar, bir anda başlayan salgın, kapanan oteller, dokuz şiddetindeki bir deprem gibi Lal ve ailesinin mali durumunu yerle bir etmişti...

Tüm bunlar yetmezmiş gibi babasını ve kardeşini covid yüzünden kaybetmiş, annesi ise hastalık sonrası tam düzelememişti.

Banka kredilerini ve mevcut borçları kapatabilmek için elde avuçta ne var ne yok satmışlardı. Hatta kendi evlerinde kiracıydılar artık. Çok sevgili amcası evi yok paraya satın almış "Taşınmanıza gerek yok yenge, rayiç bir kira belirleriz aydan aya ödersiniz." demişti Lal 'in annesi Veda Hanıma...

Yaşamaları için paraya, para içinde Lal 'in çalışmasına ihtiyaç vardı. Geceleri canlı müzik yapılan mekanlar kapandığı gibi akşamları belli bir saatten sonra sokağa çıkmak da yasaktı artık. Pandemi sadece Lal ve ailesini değil, ülkenin üç de ikisini vurmuştu neredeyse... Hal böyle olunca Lal de kendi yaşıtı tüm gençler gibi "Ne iş olsa yaparım..." pozisyonuna girmiş, tesadüfler sonucu, bu gündelikçilik işini bulmuştu. Çok düşünmüştü aslında intihar etmeyi ancak bunu annesine yapamayacağına karar vermişti her seferinde. İflas ettikleri ortaya çıkınca Lal 'in uzatmalı erkek arkadaşı onu terk etmişti. Lal bir anda sahip olduğu şeylerin hepsini geri getiremeyecek şekilde kaybetmişti. Arada bir Pollyannacılık oynuyor bulduğu iş için şükrediyordu. Annesinin kullandığı ilaçlar epey pahalıydı. Kira, elektrik, su yeme-içme hepsi bir anda Lal 'in sırtına binmişti. Temizlik yapmak, Işınsu Hanıma hizmet etmek bu yüzden onu fazla rahatsız etmiyordu. Rahatsız olduğu tek şey işe geldiğinde giymesi gereken hizmetçi kıyafetiydi.

Ev sahibesi sonradan görme bir kadındı. Beraber yaşadığı sevgilisi Erkan hali vakti yerinde bir iş adamıydı. Lara sahil bandındaki dubleks evi yaptığı çapkınlıkları yok sayması için Işınsu' ya almıştı. Yaklaşık yedi yıldır beraber olmalarına rağmen evlenmemişler ancak bu beraberlikten bir kız çocukları olmuştu. Işınsu günün tamamını telefonla konuşarak, internetten alışveriş yaparak veya tırnaklarıyla, saçıyla ve makyajıyla uğraşarak geçiriyordu. Küçük kız Nazlı içinse evde yatılı, yabancı bir bakıcı çalışıyordu. Lal bu evin içinde dönen kadın-erkek-çocuk ilişkisine anlam veremiyor ancak paraya ve işe ihtiyacı olduğu için çok da kafa yormuyordu. Evin denize bakan terasını temizlemeye çıktığında kısık sesle şarkılar söylüyordu. Nedense arada bir sanki biri tarafından izleniyormuş hissine kapılıyor ve içi ürperiyor ardından bunu diz kapağının bir karış üstündeki kısalıkta olan eteği Işınsu hanımın talimatıyla çorapsız giyiyor oluşuna bağlıyordu.

Salgın sona erse bile okula geri dönmeyi düşünmüyordu Lal. Dönemezdi de...

Ankara'da yeniden bir ev açmak yüzde elli burslu okuduğu konservatuvarın parasını ödemek, ev açmayıp yurtta kalsa bile imkân dahilinde görünmüyordu. Ayrıca annesini bu halde Antalya'da bırakamazdı çünkü doktorların dediğine göre annesi bir daha asla eskisi kadar sağlıklı olamayabilirdi...