We safe each other

Hoofdstuk 2

Fred voelt zich zo veel beter dan gisteren en kan nu alleen staan en lopen. Hij doet zijn trui omhoog en kijkt naar de wondes in de spiegel. Niet dat je er nog zo veel van kan zien met het verband en de pleisters maar toch. Hij doet zijn trui terug naar beneden en gaat naar buiten. Hij ruikt de geur van pancakes en gaat naar de keuken om Quinn te zien bakken.

"Hoe voel jij je?" Vraagt ze zonder zich om te draaien wat Fred verwart. "Goed, veel beter dan gisteren dat is zeker." Antwoord Fred. Ze legt de laatste pancake op het bord en zet het bord met 15 stuks op tafel. "Ontbijt is klaar." Zegt ze. Hij gaat zitten en Quinn doet hetzelfde. "Mag ik vragen hoe je dat hebt gedaan?" Vraagt Fred en Quinn glimlacht.

"Nou eerst zet je de pan op het vuur, doet er boter in en laat het smelten..." Fred onderbreekt haar. "Nee, men leven redden slimmerik." Lacht Fred en Quinn lacht mee. "Ik ben een heler, dat is mijn werk. Niet veel helers beschikken meer tot het talent, maar men ouders wel en zij hebben het me geleerd." Antwoord ze. "Nogmaals bedankt, en niet alleen voor men leven maar ook voor het verzorgen, het bed, ontbijt." Zegt Fred. "Tja, het zou dom geweest zijn om je leven te redden en je vervolgens in het bos te laten omkomen." Lacht Quinn.

Ze haalt de rubberen band uit haar haar en laat haar blonde haren los vallen. Haar bruine ogen kijken vol honger naar de pancakes en ze begint te eten en Fred doet hetzelfde. "Hoe wist je dat ik daar stond?" Vraagt hij. "Ik beschik over de kracht gedaantes te voelen." Antwoord Quinn. "Echt?" Vraagt Fred geïnteresseerd. "Nee je maakt gewoon veel lawaai als je loopt." Lacht Quinn. "Heel grappig." Zegt Fred sarcastisch. En ze eten beide slechts drie pancakes.

De overgebleven pancakes legt ze in de koelkast en ze ruimt de borden op. "Ik weet eigenlijk niet zoveel over je?" Zegt Fred en Quinn draait zich naar hem toe. "Ik ben Quinn White, achttien jaar oud. Ik ben hier geboren, in Romania en ben sinds zes jaar in training gebracht door men ouders om heler te worden. Toen ik zestien werd, was men training afgelopen en verloor ik beide ouders aan een aantal death eaters. Sindsdien probeer ik zoveel mogelijk mensen te redden." Antwoord Quinn en Fred zucht.

"Ik ben Fred Weasley, ik ben geboren in Engeland, ik ben opgegroeid met 3 oudere broers, 1 tweelingbroer een jonger broertje en een zusje. Natuurlijk ook men beide ouders. Ik ben naar Hogwarts gegaan, waar ik net zoals men familie in Gryffindor terecht kwam en ik ben gewond geraakt in een oorlog." Verteld Fred. Quinn glimlacht en begint met de afwas. "Wanneer kan ik men familie terug zien?" Vraagt Fred. "Goh, ze denken dat je omgekomen bent en je bent nog te zwak dus misschien over een maand." Zegt Quinn.

Na de afwas gaan Quinn en Fred buiten zitten beide met een boek en slaan ze die open. Het kleine huisje van Quinn staat in het verborgen bos van Romania dus omring door haar huis staan bomen en een rivier niet ver weg. Ze kunnen vogels liedjes horen zingen en het is een rustgevend, vredig gevoel. "Quinn!" Horen ze, Quinn zucht en legt haar boek op het tafeltje. Ze rent naar binnen en pakt de potion, haar stok en doet wat ze altijd doet. Het meisje word langzaam wakker en Fred die alles zag vanuit de deuropening schrikt er even van. "Ga maar." Zegt Quinn. Carlos knikt en draagt het meisje naar buiten

Quinn gaat terug bij Fred zitten en opent haar boek terug. "Dat was best cool." Antwoord Fred met een glimlach. "Ja dat is wat ik elke dag doe." Zucht Quinn. "Ah en van waar die zucht?" Vraagt Fred. "Tis best eenzaam." Zegt Quinn en Fred legt zijn hand op haar dij. "Ik ben er nu." Zegt hij en ze knikt. "Ja, voor nu." Antwoord ze. Ze gaan beide terug lezen en na een aantal uurtjes staat Quinn op en trekt Fred mee naar binnen.

"Ga je me nog zeggen wat we aan het doen zijn?" Vraagt hij en Quinn zet hem op een stoel neer. "Je wonden verzorgen." Antwoord ze en hij doet zijn trui uit. Langzaamaan haalt ze het verband rond zijn buik af en de wonde is al een stuk beter dan gisteren. Ze trekt de bloederige pleisters los en kijkt naar de wondes. "Zou je instaat zijn te douchen?" Vraagt Quinn. "Voor wat zie je me aan?" Vraagt Fred lachend. "Een gewond varkentje dat uit het slachthuis is gevlucht." Antwoord Quinn serieus.

"Meen je dat?" Vraagt Fred en ze knikt. "Wie ben jij dan?" Vraagt hij. "Een dierenliefhebber." Antwoord ze en trekt Fred recht. Ze geeft hem een handdoek en hij gaat douchen. "Een varken dat van het slachthuis komt." Mompelt hij waardoor Quinn licht grinnikt. Wanneer hij klaar is en de handdoek om zich heen heeft geeft Quinn hem zonder te kijken verse kleren.

Hij gaat naar de kamer waar hij in wakker werd op de begane grond en kleed zich aan, behalve zijn trui. Hij loopt terug naar de keuken waar Quinn zit en ze staat op. Ze bekijkt zijn wondes en glimlacht. "Doe je trui maar aan, het is de moeite niet om het nog te beplakken, doet het pijn?" Vraagt ze en hij schud zijn hoofd. "Wat heb jij?" Vraagt ze zacht.

"Een gewond varkentje dat van het slachthuis komt" Roept Fred en Quinn begint te lachen. "Sorry maar door die wondes zie je best roze en je stonk ook best voordat je douchte." Antwoord Quinn. "Pardon?!" Roept Fred waardoor Quinn nog harder lacht. Hij pakt haar vast en kietelt haar. Ze gaat op de grond liggen van het lachen en Fred beland boven haar.

"Wat vind je nu van je gewonde varkentje?" Vraagt Fred en Quinn kijkt hem enkel aan. "Ik denk dat het varkentje te dun is, laten we hem vetmesten." Zegt Quinn en Fred staat op, en helpt Quinn ook opstaan. Ze maakt eten en ze zitten voor elkaar. "Smakelijk." Zegt hij en ze grinnikt. "Smakelijk." Antwoord ze. "Serieus koteletten?" Vraagt Fred. "Cannibalism!" Zegt hij en Quinn begint te lachen maar ze eten het wel beide op. Na het eten is het Fred die tot Quinn's verbazing de afwas doet. Niet lang daarna gaan ze slapen.