Valizimi topladıktan sonra annemlerle vedalaşıp evden çıkmıştım hiç bir arkadaşım görmek istemediğimden kimse bugün gideceğimi bilmiyordu.Şoförümüz Vedat bey beni havaalanına bıraktıktan sonra valizlerimi teslim edip uçağa binmeye hazırlandım.Uçağa bindiğimde yerimi bulmaya çalıştım.Yerimi bulduğumda bi çocuk oturuyordu ama gerçekten çok taştı yani.
"Affederisiniz orası benim yerimmiş de kalkar mısınız ?"
"Banane"
"Nasıl banane ya kalksana"
"Aman çok meraklıydım yerine"
Diyerek kalktı.Çocuktaki egoya bak ya Aman Allahım nerde bi bela var beni mi buluyor.Gözlerimi dinlendirmek için kapatmıştım ki uyuya kalmışım zaten 12 saat yol nasıl geçer ki.
-----
Uçaktan indiğimde babamın dediği gibi beni bi araba bekliyordu ve Ankarada olan kendi fikirlerimle yaptığım evime götürecekti bu arabada benimdi babam almıştı.Yolu izlerken burayı nasıl özlediğimi farkettim.Eve vardığımızda odamı çıkıp eşyalarımı yerleştirdim.Heyecanlıydım yeni bir hayata başlıyordum ve merak ediyorum nasıl bi hayat beni bekliyor...
Kusura bakmayın geciktim biraz çok özür dilerim bi daha ki bölüm en geç pazartesiye yazarım :)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SON ŞANS
ChickLitHer insan son da olsa bir şansı hakeder bence.Ama insanlara son bi şans vermekten korkuyorum,yaşadıklarımı tekrar yaşamaktan korkuyorum.Neden hiç bir şey istediğimiz gibi değil ? Ya bizde bi sorun var yada karşımıza çıkan kişilerde...
