SONUMUZ GÜZEL OLACAK

2. Bölüm

                                                                              Başlama tarihiniz

                                                                               Başladığınız  saat  ?

                          Neyse devam edelim 

           ARKADAŞLAR BOŞLUK YATIM AMA YİNEDE BOŞUK OLARAK GÖZUKMÜYOR ÜZGÜNÜM  

                                                                                       .............

Sanki o an ölecektim o evdekiler benim ailemdi. Nasıl olabilirdi böyle bir şey kalbim durmuştu hayatımda ilk defa ailem için acaba ölecek mi diye sabahladım. İlk defa yaşadığım bu duygu hayatımda unutmayacağım anladım. Hastane duvarında duran saate baktım sabah 5.55 ' ti ailem hala o kapının arkasındaydı.

 Babam işten eve gelmişti. Annem ise altın günü vardı. Ama ne yazık ki o da evdeydi  

 Savaş abim eve gelmemişti ve şuan ki olayların hiçbirinden haberi yoktu bir yanım ona ne kadar sinirli olsa da bir yanımda iyi ki  şu an ki hallerini görmemiş diyorum .Çünkü yıkılırdı abim 

Saatler neden birbirini kovalamıyor neden sanki zaman durmuş gibi hissediyorum. Kapıdan çıkan doktorlarla ayağa kalktım ' Doktor bey ailem iyi mi ? '

 Doktor beni süzdükten sonra konuşmaya başladı.  '   şu anlık iyiler ama sabaha kadar gözetim altında tutacağız ' 

Doktora kafamı salladım. Doktor koridor da gözden kaybolunca bende kapının önünde yürümeye başladım.

Saat 9.05' ti ve telefonum çalıyordu. Telefonuma baktığımda  savaş abimin  aradığını gördüm. Telefonu açıp  kulağıma götürdüm abimin sesi ağlamaklı geliyordu ' alo '  sesim kısılmıştı 

' hangi hastane ' abim hem kızgın hem de üzgündü ' konum atıyorum abi ' abim cevap vermeden  telefonu kapatmıştı konum attıktan sonra beklemeye başladım 

Kapıdan içeri abim girince bende ayağa kalkmıştım abim koşarak yanıma geldi. Abim bana bende abime bakıyordum abime dikkatli bakınca ağladığını anladım bana çaktırmamaya   çalışıyordu ama belliydi

Abim kollarını açıp bana sarığında bende ona sarmıştım çok üzülmüştük annemi, abimi, babamı bekliyorduk bu duygu o kadar kötü ki içimden inşallah hiç kimse bu duyguyu yaşamaz diye geçirdim abimle sarılmamız sonlanınca ilk konuşan abim olmuştu 

'Bana neden haber vermedin ?' omuz silktim ' Haber vermedim çünkü üzülmeni istemedim abi hem baksana öğrendin de ne oldu  sadece üzüldün ' abim kafa salladı ' haklısın ama üzülme onlar bizi bırakmaz ' abim bunu dediğinde kendi bile inanmazken benden inanmamı bekleyemezdi değil mi ama  

  

 Abim konuşmaya başlayınca abimin yüzüne baktım   'Durumları nasıl ? ' abime biraz şaka yapmanın zararı olmazdı değil mi ama 

' Abi ne yazık ki annem , babam ve abimin durumu ciddiymiş ameliyatta aldılar hepsini ' yüzümü düşürmüştüm ama bunların hiçbiri gerçek değildi  abim yere çökmüştü ve şu cümleyi tekrarlamaya başladı ' benim yüzümden... benim yüzümden... hepsi benim yüzümden '

Abimin böyle böyle olacağını tahmin etmemiştim kahka atmaya başlayınca abim yerden bana bakıyordu