[ ❀ 𝑼𝒏𝒊𝒄𝒐𝒅𝒆 ❀ ]
"ကွာရှင်းရအောင်"
တိတ်ဆိတ်သည့်မနက်စာဝိုင်းတွင်ပြန့်လွင့်သွားသည့်စကားတစ်ခွန်း။ စာအိတ်အဝါရောင်လေးဟာ စားပွဲပေါ်ရောက်လာခဲ့သည်။
ကော်ဖီခွက်ကို ကိုင်ကာအေးအေးဆေးဆေးသောက်နေသည့် လူတစ်ယောက်။
မျက်စိရှေ့မှောက်ရောက်လာသည့်စာအိတ်ကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။
ထို့နောက် ရှေ့တည့်တည့်တွင်ရောက်ရှိနေသော စာအိတ်ကို လက်လှမ်းလိုက်သည်။
အရမ်းဖြူဖွေး မနေသော်လည်းသွေးကြောများထင်းနေသည့်လက်ဟာ ထိုလူ၏ဆွဲဆောင်မှုတစ်ရပ်အလား။
"သေချာပြီလား"
တည်ကြည်ပြတ်သားစွာထွက်ပေါ်လာသည့် ဇိမ်းနက္ခတ်၏စကား။ရုတ်တရက်ကွာရှင်းစာချုပ်ရလိုက်တာကိုမအံ့ဩသလိုပင်။
"ငါလက်မှတ်ထိုးပြီးပြီ.. မင်းလက်မှတ်ပဲကျန်တော့တယ်"
တည်ငြိမ်စွာပြောလိုက်တဲ့ ကွာရှင်းခွင့်တောင်းသူချိန်းမိုရံ။ ကြည်လင်လှသော အသံဟာ ထမင်းစားခန်းထဲလွင့်ပြယ်သွား၏။
"ဆုံးဖြတ်ချက်ကသေချာပြီလားမိုရံ"
"သေချာတာမို့ စာချုပ်မှာသာလက်မှတ်ထိုးပေး"
ချိန်းမိုရံ၏စကားအဆုံး ဇိမ်းနက္ခတ်မျက်ခုံးတစ်ဖက်ကိုပင့်တင်လိုက်သည်။ထို့နောက် စာအိတ်ထဲက စာချုပ်ကိုထုတ်ပြီး ဘောပင်ကိုပါထုတ်လိုက်သည်။
ကွက်လပ်ဖြစ်နေသည့်နောက်တစ်ကွက်တွင် လက်မှတ်ရေးထိုးနေသော ဇိမ်းနက္ခတ်။
ကွာရှင်းခြင်းဟာပြီးဆုံးသွားပြီဖြစ်သည်။ဘောပင်ကိုပြန်ချကာ စာချုပ်ကိုပြန်ပေးလိုက်၏။
"မင်းဆန္ဒအတိုင်းပဲ မိုရံ"
ပေးလာသည့် စာချုပ်ကိုလက်ကမ်းယူလိုက်ကာသူ့ရှေ့ကဇိမ်းနက္ခတ်ကိုပြုံးပြလိုက်သည်။
"ကျေးဇူးဇိမ်း"
ထို့နောက် ထမင်းစားပွဲမှ ထရပ်လိုက်သည့်ချိန်းမိုရံကို ဇိမ်းနက္ခတ်က ကြည့်လိုက်သည်။
