EGOİST SEVGİLİM

1.BÖLÜM

İlk hikayemle aranızdayım.Umarım desteklerinizi hiç eksik etmezsiniz.Oy ve güzel yorumlarınızı bekliyorum.İyi okumalar.

**Multimedyada Kumsal.**

♥♥

Hayatım son derece sıkıcıydı.Her gün ev ile şu lanet okul arasında gidip geliyordum.Tıpkı şimdi olduğu gibi.Annemin odaya girmesiyle rimelimi sürmeyi tamamlayıp ona döndüm."Günaydın anneciğim."

Annem şaşkınca bana bakıyordu.Tabi kadın alışkın değildi erkenden kalkıp hazırlanmama."Bebeğim iyi misin?Birşeyin mi var?" diye sordu tuhaf bakışlarıyla.Ardından yanıma yaklaşıp elini alnıma koydu. "Ateşin falan da yok ama.."

"Aşk olsun anne ya..Erken kalkıyorum ona da laf ediyorsun.Görürsün sen, bir daha asla erken kalkmayacağım." dedim kollarımı göğsümde birleştirip başka tarafa bakarak.

Annem küçük bir kahkaha patlattı."Kızım, benim için senin erken kalkmaman değil erken kalkman şaşırtıcı zaten."

"Tamam o zaman bu ilk ve sondu." dedim ve çantamı alıp onu odamda bırakarak aşağı indim.

Çocukları fazla bekletmemek için hemen ayakkabılarımı giyerek çıktım.Okul evime yakındı.Ben de her sabah olduğu gibi, kulaklıklarımı takarak okula doğru yürümeye başladım.Bir süre sonra, müziğe kendimi kaptırmışken okula geldiğimi farketmiştim.Bahçe kapısından girdiğim de etrafa bakındım.Bizimkileri, bahçedeki çınar ağacının altında otururken gördüğümde hızla yanlarına ilerledim.Hepsi çok kafa çocuklardı.Zaten okulu da onlar çekilir yapıyordu. "Günaydın." diye mırıldandım.

"Günaydın." dedi Güneş sarılıp yanağımı sulu sulu öperken.

"Günaydın.Sen iyi misin bugün? Yüzün falan da solgun.Birşeyin mi var?"diye sordu Yekta.Endişelenmişti.

"Sabah erken kalktım, ondandır.Neyse hadi gidelim zil çalacak şimdi."diyip Yekta'nın koluna girerek sınıfa ilerledim.

Hemen sırama yayılıp kafamı koydum ve şu son derece sıkıcı hayatımı gözden geçirmeye başladım.17 yaşındaydım.İyi eğitimi olan bir lisede okuyordum.Arkadaşlarıma aşırı düşkündüm.Onlar için herşeyi yapardım.Onlar da benim için.Kardeşim olmadığı için içimdeki o boşluğu doldurmaya çalışıyorlardı.Ve başarıyorlardı da.Bir başka konu ise, on yıldır astım bronşiyolit hastasıydım.Hayatımı küçük bronkodilatörlerle(bronş gevşetici ilaçlar)sürdürüyordum.İlk tanı koydukları zamanı hatırlıyordum da, daha 7 yaşında bir çocuktum.Her çocuk gibi parkta oynamayı severdim.Ta ki nefes nefese kalıp bayıldığım zamana kadar.O gün hasta olduğumu öğrenmiştik.Haliyle o zamandan beri parkta bahçede koşup oynayamamış, oynayan arkadaşlarımı da hep uzaktan izlemiştim.

"Kumsal." Yekta'nın ismimi fısıldamasıyla gerçek hayatıma döndüm ve geldiğini bile farketmediğim matematik hocasının tahtaya yazdıklarını not etmeye başladım.Dediğim gibi hayatım gerçekten çok sıkıcıydı.