"Bana inanacaklar mıydı? Peki ya ben söylediğim şeye inanıyor muydum?" Bir kıvılcımla başlar her şey, yanar tutuşur, ateş oluverir o minik kıvılcım. Eğer onu doğru kişi harlıyorsa o ufacık kıvılcım koskocaman bir ateşe dönüşür. Çevresinde ne varsa kendine katarak her yeri yakar kavurur. Geçtiği yerlerde izini bırakır...
Hayatta dinlemeye doyamadığımız sesler vardır. Örneğin şırıl şırıl akan bir derenin sesi, rüzgârın yapraklara vurunca çıkardığı hışırtı, annemizin sesi, kitap sayfalarını çevirirkenki ses, bir bebek oyuncağına bastığımız zamanki ötme sesi... ne kadar da çocuksuyuz. Hatta bebeksi ayrıca savunmasız... Aslında önemsiz de...
İkinci şansa inanır mısınız? İnanmayın, öyle bir şey yok. En azından bizim elimizde öyle bir şans yok. Her şeyi yapmak için bir, sadece bir şansımız var. Sadece bir tanecik ömrümüz var mutlu olmak veya yalnızlık için. Bir tanecik ömrümüz var çalışıp çalışmamak için. Son olarak bir tanecik ömrümüz var kalıpları yıkmak...