Hayaller ne için vardır? Bazıları mazi olmak için. Bazıları ise gerçekleştirilmek için. Öyle değilmi? Ve hayâllerimizin kaderi ise bizim ellerimizide. Onların mazi olup olmayacağına biz karar veririz. Yaşamak istediklerimizi yaşar, hayata geçirir. Yaşamaya cesaret edemediklerimizinde mazi olmasına izin verirdik...
"İşte biz Türk Askeriyiz. Yorulmak nedir bilmeyiz. Vatan için can verir ve can alırız" ~Cengiz Alp Öztürk
Ameliyat olduğu zaman kimden geldiği belirsiz bir çicekle birlikte evine geri dönen Işıl hayatının en büyük hatasını yapmıştı. Saksının içinde duran çiceği evin en kötü yerine koyarak susuz bırakmaya başlamıştı. Susuz kalan çiceğin toprağı yıllar önce ölen erkeğe aitti. Çiçek yıllar önce ölen birinin toprağını taşıyo...
Ben Lavinia Karakuyu. Bugün ölümüne kocaman gülümsemiş kızdım. Gözlerimi kapatmış kendimi boşluğa bırakıyordum ki bir çift adım sesleri duymuştum. Ama umursamadım. Gözlerimi sımsıkıca yumdum. Tam kendimi boşluğa bırakmışken kolumu biri tuttu ve kendimi yerde buldum. Ne olduğunu bile anlayamamıştım. Gözlerimi açarak...
Kendimle yüzleşiyordum, annemle ve babamla yüzleşiyordum, hayallerimle ve hayatımla yüzleşiyordum; tüm gerçeklerimle teker teker yüzleşiyordum ve yanımda içimdeki ses dışında kimse yoktu. Her zaman olduğu gibi. Sevgiden yoksun büyümüştüm. Annem, babam, abilerim ve çevremdeki kimseden ufacık sevgi göremeden. Ve yıllar...
Yitik bir zamanın nefes kesen gölgesinde esarete bulanmak, meşe ağacının serinliğini arayarak karanlığın soğuk elleriyle iç içe geçmiş, karmaşık bir dokuya bürünüyordu. İyiliğin içindeki yalnızlık, o gölgenin altında kasvetle seyrekleşir gibi karanlıklaşıyordu. Meşe ağacının gölgesinde dingin bir serinlik, yalnız bir...
Bir oyun,bir oyuncu,bir oyuncak ve bir kurucu. Avlanması gereken bir adam ve avcı bir kadının oyunu. "Avımsın adam..." dedi kadın. "Avınım kadın..." dedi adam. İki insan,iki aşık,iki yabancı. İkimizde oyunun içinde tıkılıp kalmıştık. Çıkış yoktu. Kaçmak yoktu. Sadece kurallara göre oynamak vardı. O Av,ben Avcı. İk...
Nefes alıyorduk ve veriyorduk. Bu süreç devam ettikçe hepimiz yaşıyorduk. Yaşadıkça çoğalan anılarımız, her birimize farklı seçenekler sunuyordu ama hiçbirinin sonunu öngöremiyorduk. Her bir seçenek, bize birer nokta oluyordu. Birer dönüm noktası. Bizler yaşıyorduk ve her saniyede başka bir yöne savrulmakla tehdit edi...