Hepimiz aynı dünyaya doğmuşken, içimizde taşıdığımız o küçük dünyaların birbirine bir ışık yılı uzakta durması, gençlik yıllarımın ilk birkaç senesini yalnız geçirmeme sebep olan yegane düşünceydi. Her birimiz farklıydık birbirimizden. Özel üretimdik. Hani dışarıdan bakınca ellerimiz benzer ya birbirine, işte tıpkı on...
Her insan aynı önemi mi taşır bu dünyada? Ya bazıları daha değerli ya bazıları daha vasıfsızsa? Kim karar verir kimin daha değerli olduğuna? Çevresindeki insanlar mı yoksa kimsenin göremediği ama herkesi izleyen o yüce divan mı? Yaptığı yanlışlarla mı yargılanmalı yahut yanından geçerken bile içini ürperten fakat kalb...
Yalnızca yaşamak için yaşanabilir miydi? Yumruğu kalbinin tam ortasında hissetmeden, gölgelerden korkmadan, düpedüz, öylesine... Toprağı koklamadan, hiç aşık olmadan, göz yaşlarının değerini bilmeden, öylesine sade öylesine bomboş... Kuralların bu kadar basit olduğu bir oyunda kazanmak ne kadar mühim olabilirdi ki...