herkes siyahla beyazın uyumundan bahsedip durur. Siyah tüm renklerle uyum sağlar.Peki ya kendisiyle.iki siyah yan yana geldiğinde kusursuz olur.Yenilmez olur.Karanlık olur.Acı olur ve ölüm olur. gökkuşağına kendi rengini verecek kadar güçlü bir çocuk... ölüme aşık olan bir kız... ve nefesleri ölüm kokan iki insan... H...
Onun gri kaldırımda oturup sigara içmesini bekleyen küçük kızdım ben. Bakışları bana döndüğünde 'Acaba ne için kızacak?' diye kendini korkutan Ufaklıktım ben. Gülümsediğinde ona hayran olan, onun güzelliğinden canı yanan biriydim ben. Bana sarıldığında bulutların üzerinde uçan onun Küçüğüydüm ben. Ben Su Yıldırım...
Havuzun dibine değen ayaklarımla yere oturdum. Bir anda beliren iki hayali gölgeye baktım. Burak ve Doğa'ya. Burak simsiyah bir şekilde sarmıştı mavi bedenimi. Yansımamın gözlerinde izlediğim korkuyla ürperdim. Siyah gölge hayali bedenimi tamamen sardı ve maviyi adeta yutup kendine kattı. Ne mavi ne de siyahtı oluşan...
Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim...
"Bir acı var kalbimin tam sol köşesinde. Hemen sen kokan satırların arasında beliriveren çok fazla acı var, sevgilim."
Genç yaşta yazar olmamın nedenleri var ama en büyüğü sensin. Bu satırları okurken kendi hayatlarınız aklınıza gelecek üst üste sigara yakıp hüzünleneceksiniz. Amatör bir yazarın usta kalbinden.
