KİMSE BİLMEZ

Sessizlik... Hüzün... yalnızlık...

Yağan yağmur şiddetini gitgide arttırıyordu.Bekledim.Bu havada ne gelen vardı ne de giden.Zaten bu yağmurda hangi akıllı dışarı çıkardı ki? Herkesten nefret ediyordum ve hala ediyorum. İçimden gelen bir çılgınlıkla avazım çıktığı kadar bağırdım.Sonuçta kimse beni ne görüyor nede duyuyordu.Galiba bu konuda yanılmıştım. Çünkü arkamdan bir ses daha geldi ve "kendini bile sevmiyorken nasıl başkalarının seni sevmesini beklersin ki" diyerek karşılık verdi çığlığıma.