Είναι δύσκολο όταν ανακαλύπτεις ότι άνθρωποι που έχεις πολύ ψηλά, ιδίως συγγενείς, δεν σε βλέπουν όπως τους βλέπεις εσύ. Όταν για εσένα η επικοινωνία μαζί τους είναι πολύτιμη, μα γι' αυτούς αρκεί ένα τηλεφώνημα μια φορά το χρόνο για 'Χρόνια Πολλά", μερικές φορές ούτε καν αυτό. Όταν διαπιστώνεις ότι ενώ εσύ ένιωσες αρκετά άνετα για να τους ανοίξεις την ψυχή σου, δεν σε εμπιστεύονται και δεν σου λένε αυθόρμητα τις δικές τους σκέψεις και βάζουν ένα σωρό άλλα άτομα πιο πάνω από εσένα. Φταίνε αυτοί; Φταις εσύ; Δεν μπορώ να απαντήσω. Φορτισμένη από αρνητικές σκέψεις επ' αυτού, έγραψα το παρόν ποίημα.