Sisli havanın içindeki bir el bana uzanıyor... Elimi ona uzatmalı mıydım ? Yoksa önümü bile göremediğim siste koşmaya mı başlamalıyım ? Bilmiyorum bu ufak saniyeler büyüyüp saatlere dönüştü ve el bileğimi tutup beni çekti. Artık huzurluyum ama burası karanlık ve soğuk. Yine de gülümsüyorum. Sanırım aklımı yitirmeye başladım, düşünceler beynimde kelimelere sonra cümlelere, paragraflara en sonunda çığlıklara dönüşüyor. Susmuyorlar hiçbiri sanırım aklımı yitirdim. Hala gülümsüyorum ve soğuk betona yatıp gözlerimi kapıyorum.