öznur

Birkaç gün önce bir film izledim. Sonunda olmak istediği yere geldiğinde kendi içinden çıkamayan ve başarılı olması için atması gereken son adımı atamayan, ruhunun derinliğindeki sesi artık bastıramayacak kadar bıkmış bir adam hakkındaydı. O sahneyi izlediğimden beri çok daha rahatlamış hissediyorum çünkü sanki o değil ben konuşmuşum gibiyim.
          Eskiye göre hatta buraya son kez girdiğim güne göre bile bambaşka biriyim. Her şeyi düzeltmek ve bozmak aynı anda gidiyor. Hala günün çoğunda gözüm dalıyor.
          Hiç sandığım gibi olmadı acıların en ağırını yaşamak. Kör ölür badem gözlü olur, tek bir şey değişti ama.
          Artık kabullenmeyi başardım. Her şey değişse de dünya dönüyor ve ben böyleyim. Dünya böyle. Hayat böyle.
          En azından artık kabullendim.
          Ve aşkım, her an yanımda olduğun için teşekkür ederim. Ben yalnız seninle her şeyin üstünden gelebilirim.

Güzel kızımı ve henüz pek de tanışmaya fırsatımız olmayan oğlumu toprağa gömdüm. Demek ki hayatta beni eskiden üzen şeyler artık üzemez. Hayat inişli çıkışlı, mutlu olmayı bilmek gerek. Her gün her an çok kötü şeyler olabilir, önemli olan şu andaki güzel şeylerin kıymetini bilmek.

ergenlik yıllarımdan yok etmediğim nadir şeylerden biri bu hesap. arkadaşlarımın çoğuyla iletişimi bile bitirdim, ne kadar hırslandıysam. ama burası bana gerçekten güzel günleri, sabaha kadar yorganın altından telefondan kitap okuduğum günleri hatırlatıyor. okulda arkadaşlarımla birbirimize kitaplar önermemiz... bir tanesi çok güzel yazıyordu hatta, yeni bölümlerini yazsın diye beklerdik. tatlı zamanlardı.
          şimdi de tatlı zamanlardayım derim, sevgilimle aslında rahatımız yerinde. olumsuzluklar hep var, herhalde normali bu. üstelik de zaman o kadar hızlı geçiyor ki. vaktimi iyi kullanmam, pişman olmamam gerekli. 
          her şey iyi, aslında, her şey çok çok iyi.

hayat herkes için normal.
          benimse hala dönen başım var.

kulaklarım uğulduyor. başım ağrıyor ve şu kendimi duvara çarpıp beynimi patlatma düşüncesi sanırım hayatta istediğim tek şey.
          bunalım ve sarsıntılar.
          kimse için yaşamıyorum ama bunları yaşamamı tetikleyen şeyler oluyor. umursanmamak biri. yapayalnız olmak diğeri. tilki olup dönüp dolaşıp kürkçü dükkanına gitmek de sonuncusu.
          ama ne yapayım başka yerim yok.
          aslında var.
          ama şu an gece.
          gözlerim acıyor. sırtım ağrıyor. bir sürü şey istiyorum hiçbiri olmuyor. hayal kurmak bile artık beni zehirliyor. biliyorum çünkü gerçekleşmeyecek. ama gerçekleşmesini öyle çok istiyorum ki.
          ne için peki?
          ne için istiyorum söylesene?
          artık yapmak istediklerimi kendim için istediğimden bile emin değilim. bu hayat beni gösterişin kölesi yaptı. beni yoran da bu. korkunç zehri içmemin ve zehir olduğunu bildiğim halde devam etmemin sebebi. hak etmiyorum ki. biliyorum haketmediğimi. ama yine de istiyorum.
          çünkü onlara göstermek istiyorum. siz haksızdınız ve ben haklıydım demek istiyorum.
          ama haklı değilim, değil mi?
          eziğin tekiyim.
          müzik dinlemek iyi geliyor. kitap okumak da. bazen yazmak da. bunlar gösteriş için yapmadığım şeyler. sanırım kalan her şeyi bir yerlere, bir şeylere, birilerine yaranmak için yapıyorum. (bazen dizi ya da film de izliyorum, isteyerek)
          istemeden, kabul edilmek üzere yaptığım şeyleri sanırım artık yapmayacağım.
          şey.
          sana ne oluyor.
          bir şey olduğu yok. istemeden, yalnız kalmamak için kölen olmuşum yalnızca.
          kölen olmaya ne gerek vardı?
          ne demek ne gerek vardı.
          basbayağı. seni zaten sevmiyordu ki. seni hala sevmiyor. sanırım sen yanlış anlamışsın.
          hepsi öncedendi, bitti.
          bu canımı çok yakıyor.
          ne?
          aptal olma. bin kere gördün. sana kimsenin faydası yok.
          ama istiyorum.
          sen gerçekten aptalsın.