مهم نیست تو دنیا چقدر ادیت ها واقعی و خاص به نظر برسن، گاهی وقتا کشیدن چند خط شکسته، آدم هارو یاد خاطراتشون میندازه، من همونی هستم که هم اون ادیت های خاص رو درست کرده، هم اون خط های شکسته رو کشیده، اما در آخر خط های شکسته رو توی نمایشگاه گذاشته.. چون اون ها بیشتر از هرچیزی به خاطرات نزدیک بودن و برای پی بردن به معنی پشتشون نیاز به افراد خاصی بود با طرز فکر خاص! مهم نبود چه رنگ هایی با هم مخلوط میشن و اسم جدیدی رو به خودشون نسبت میدن، بوم نقاشی من با پرتاب رنگ ها درست میشد.

و در آخر مهم نبود چند نفر از کنارش رد شن و یا چند نفر پر اشتیاق باقی بمونن، مهم کسی بود که به نقطه ای خیره شد و ... همراه من رنگ هارو پرتاپ کرد، یه جایی بین رنگ ها چشم هاشو بست و خط های شکسته کشید... اون خط ها، گاهی مثل قلب میشدن و گاهی ماهی، گاهی وقت ها بادبادک بودن و گاهی خط چشم، گاهی موج دریا میشدن و گاهی قله ی کوه... اون بین بعضی ها هم بودن که تاج پادشاهی رو پیدا میکردن.

همه چیز بستگی به نگاه مردم داشت. میشد گاهی وقتا از تو سادگی، گره ها و پیچیدگی هارو پیدا کرد و گاهی از بین تمام پیچیدگی ها، میشد یه خط و یه جاده ی صاف رو گرفت و رفت...