Doğmuş ve doğacak tüm kaoslarda siyah mürekkebimin lekeleri var.

 Benliğimle beslediğim küçük şeytanlarımın acı dolu çığlıklarında en sıradışı ölümler...


 Bedenimde sessiz bir ölümle kaybettiğim ruhum satırlarımda yeniden hayat buluyor.

 Beyaz sayfalarda siyah mürekkep...

 Beyaz da benim siyah da benim. Fakat bazen ne tam siyah ne de tam beyaz...

Ben griyim. Ben griyi özgür kılacak yegane insan... Ruhumun Kanatları kadar özgür ama zihnimin karanlık zindanları kadar tutsağım.
 Ben sürgünüm
 Ben umudum

 İsmim ölümü fısıldar ve kalemim ölümü yad eder. 
Boş sayfalar beni yaratmadı ne de kalemim. 

Zihnimdeki özgür kılmam gereken tüm fikirlerimle birlikte parmağımı şıklatarak yarattığım dünyalara bakıyorum.
 Ben siyah mürekkebinde cennet ve cehennemi damlatan kalemim. Bazen de üzerine dünyalar sığdırılabilecek beyaz sayfalar...