Korktuğum belirsizliklerin diplerinde yüzüyorum bugün, karanlıkların sokaklarında dolandıkça yolumu kaybediyor ve korkuların en ücra yerlerindeyim. Kendimi aramaya koyuldukça, yeniden kayboluyorum insanların arasında. Kalabalıkların içinde kendimi bulamıyorken, sesinin olduğu yere dönüyorum. Gözlerim kör, ama kulaklarım değil. Kulaklarım da hissiyatım gibi seni duyuyor, seni görüyorum. Gözlerim ise, sana benzeyen insan topluluğunda delirmişçesine aranıyordu. Belki de delirmiştim, belki sana deli belki de hiç yaşanmamış olan yıllarıma. 
Belirsizliğin sularında dolanıyorum yine, karların bile üşütemedi bedenimi senden gelmeyen haberlerim üşütmeye yetiyordu. Her yer bembeyazdı, her yer korku dolu düşünceler. Eksiklerimin yanında fazlalaşan artılarım kayboluyordu. Görünmeyen yanım, görünen yanımı silip, en dibe batırıyordu adeta. 
Hayallerin yok olduğu düşler ülkesindeyim. Artık seni aramıyor veya beklemiyorum. Ben artık kendimi de aramıyorum. Düştüğüm yerden kalkmıyorum, korkularımla başa çıkmıyorum. Dolanmıyor veyahut yolumu aramıyorum, dinlenmiyor ve koşmuyorum. Her insanın yaptığını yapmıyorum.  Belirsizlikten nefret etsem de, ben artık aranmıyorum sadece hayallerimi yüklediğim geminin ilerleyişini izliyorum. O uzaklaşıyor, ben kayboluyorum. O gözden uzaklara gidiyor, ben içime gömülüyorum. O ufuklarda tamamen yok oluyor ve ben dünyadan siliniyorum... 
-HAYALGEMİSİ-