Çocuklara ergen aşk masalları anlatmıyorum; büyüklere, gerçek karakterler bulabilecekleri hikayeler yazıyorum.

Los Angeles'ta yaşayan Joe'yu ya da Julianne'ni tanır mısınız bilmiyorum ancak Ege'nin bir kasabasına gitseniz orada sizi Fatma Teyze karşılar, sofrasına buyur eder... Bu bağlamda okuyacağınız ana karakterler ve olayların çoğu kendi topraklarımızda geçmektedir. 

Kendi topraklarımız, hiçbir yerde rastlayamayacağınız kendi büyüsünü barındırırken neden uzaklarda arıyoruz kahramanlarımızı? 

Her gün karşılaşabileceğiniz içimizden olan insanların, her zaman yaşayamayacakları öyküler... Aradığım ve yapmaya çalıştığım şey tam da bu. 

Kısacık bahsetmek istediğim bir diğer konu: Oyuncular

Hikayesine oyuncu koyarak karakterlerini okurlarının yaratmasına izin vermeyen her yazarın okura hakaret ettiğini düşünürüm. Okumanın adabı, hayal etmektir. Bu fikirden yola çıkan naçizane bir yazar olarak hikayelerimdeki karakterleri ana hatları dışında dilediğiniz siluette yaratmakta özgürsünüz... 

Okumak sizi özür kılmayacaksa, başka ne kılacak? 

İyi okumalar dilerim...