Daar zat ze, op dat bankje onder de zacht verlichte lantaarnpaal. Alleen. Eenzaam.

Het was laat op de avond, het enige wat er te horen was waren de tikkende regendruppels tegen de stenen.

Ze zat ineengedoken, verkleumd. Haar handen waren diep in haar mouwen weggestopt en ze had de capuchon van haar jas over haar hoofd getrokken.

Na een tijdje zuchtte ze diep, en een beetje twijfelend stond ze op. Ze begon langzaam te lopen, haar handen diep in de zakken van haar jas wegstoppend.

Haar voetstappen klonken boven het geluid van de regen uit. Ergens schreeuwde een uil.

Ze zuchtte nog een keer, diep in gedachten.

Waar zou ze aan denken?

Harry Potter misschien, een nieuwe verhaallijn voor een fanfictie in haar hoofd?

Of zou ze de lyrics van een liedje in haar hoofd hebben? Hamilton? Maar ze was ook heel erg fan van Dodie en One Direction.

Ze liep langs een lantaarnpaal naar de volgende, en het donker tussen de twee lantaarnpalen leek op haar af te komen.

Dat is ook hoe het leven werkt, bedacht ze; een combinatie van licht en donker, bergen en dalen, goede en slechte tijden.

In het donker zie je het licht niet, maar andersom zie je vaak niet een dal aankomen als je bovenop een berg staat.
Het is vooral een kwestie van genieten van de goede tijden, en het beste uit de slechte tijden proberen te halen.

Een lichte glimlach kwam op haar gezicht toen ze bij de volgende lantaarnpaal aan kwam.
Ze bleef even stilstaan, en keek naar het licht in de lantaarnpaal.
Het was verrassend fel, als een soort baken in de nacht.

Ze moest denken aan haar gezin, familie en vrienden, aan hoe dat haar bakens waren.
Bij die gedachte spreidde warmte zich uit in haar hele lichaam, van haar kruin tot haar tenen.

Ze raakte even kort de lantaarnpaal aan, die tot haar ongenoegen ijskoud was.

Maar, bedacht ze, te veel van iets kan je vernietigen.
Te veel duisternis kan je doden, te veel licht kan je verblinden.

Haar naam was Maria.




~ What makes night within us may leave stars ~