Başucu kitabım yaptım hüznü. Başımı her yastığa koyduğumda keşkece dilinde yazılmış satırlarında buldum kendimi. Çam kokan sayfalarında kayboldum saatlerce, günlerce. Sahi neden çam kokuyor bu kitap, yalnız kalmak için kaçılan parklar gibi.. Defalarca okusam da anlayamıyorum özünü... Neden keşke dememeli insan? Ne yapmali? Elinde hançerle, soluğu sırtında bekleyen insanlardan nasıl kaçmalı? Bu kadar kaybolmuşken geçmişin kuyusunda nasıl bakmalı aydınlık yarınlara? Aydınlık mı sahi yarınlar? Aydın mı her yeni doğan güneş? İyiki diye bi kitap çıkmış öyle duydum. Mutlu insanların kitabı. Huzuru, aşkı tatmış insanların. Merak ediyorum doğrusu, nasıl birşey huzur? Deniz kokuyor derler tadanlar. Rengi de maviymiş zaten... Ben de bir gün tadar mıyım huzuru? Kaybolur muyum sonsuz mavisinde? Kelime dağarcığım yeter mi anlamaya? Keşkeceden baska dil bilmem ki ben...