Kitapların ufkunda yüzüyorum. Okuyamıyorum... Okuyamıyorum daha fazla. Beklemekten, bekletilmekten nefret ediyorlar tıpkı benim gibi. Ancak kitaplar hayat gibi. Bekleyemeyecek kadar kısa koşamayacak kadar uzun. Çabalıyorum yine de. Çünkü hayat savaşmaya değer. Kitaplar savaşmaya değer. Savaşıyorum. Boşlukta hissediyorum kendimi. Bukowski'nin dediği gibi: “Kalpte asla doldurulamayacak bir yer var, bir boşluk. Her zamankinden fazla biliyoruz. Kalpte asla doldurulamayacak bir yer var ve bekleyeceğiz, bekleyeceğiz o yerde...” Yine de savaşıyorum tıpkı Tris Prior gibi. Kendimi bulmaya çalışıyorum -kitaplarda... Savaşırken kendimi bitmek bilmez bir 'labirent'te buluyorum. Ancak her girişin bir de çıkışı vardır diyorum. Kendimi bulmaya çalışırken Sallinger'ın Holden Caulfield'ı gibi hissediyorum. Dünyanın masum olmadığını anlıyorum. Çocuk kalmak istiyorum, hayal dünyamı istiyorum. Çünkü Küçük Prens'in dediği gibi 'Büyüklere her şeyi açıklamak gerekir zaten.' Franz Kafka'nın Dönüşüm'ündeki gibi bir sabah uyanıyorum ve kendimi dev bir kitaba dönüşmüş olarak buluyorum. Sonunda Toni Morrison'ın sözlerinde buluyorum kendimi.
“Eğer okumak istediğin ama henüz yazılmamış bir kitap varsa, o zaman onu sen yazmalısın.”
Ben de yazıyorum. Yazılarımda sadece kendini değil beni de bulacaksın. İşte o zaman kim olduğumu bileceksin...