Ξάπλωσε στην ασφάλεια του κρεβατιού της και κοίταξε το ταβάνι. Κενό, σε αντίθεση με τις σκέψεις της. Έπρεπε να γράψει κάτι για τον εαυτό της.Ποια ήταν; Ίσως κρύβοταν στα κύματα της θάλασσας, που έμοιαζαν με τα μακριά της μαλλιά. Ίσως κρύβονταν σε ένα παλιό μενταγιόν με μια πέτρα από κεχριμπάρι, κάπως πιο σκοτεινή, θύμιζε τα μάτια της. Ίσως να κρύβονταν στους χαρακτήρες που έπλαθε, είχε αφήσει στον καθένα κομμάτι του εαυτού της. Ίσως να ήτανε πουλί, ελεύθερο σαν την φαντασία της. Ίσως να κρυβόταν στις σχέσεις με ανθρώπους που είχε αγαπήσει. Και κάπου, ανάμεσα στις γραμμές, βρήκε τον εαυτό της.