Tarihleri asla yazmıyorum ve bunu geçmişe adıyorum. Ne için yazıyorum bilmiyorum. Kimse okumayacak ve yazmam sadece suçumu bir kanıt haline getirecek. Bir özel gücüm var ama ben bir süper kahraman değilim. Süper kahramanlar başkalarını kurtarmak için kendilerini feda ederler ve kötü olanlar ise kendileri için başkalarını kurban ederler. Herkesin ölmesini dilesem ve arkalarından ağlamasam da bilinçaltım bana kurban verilmeye değmeyeceğinin farkında ve hançerim sadece kendi kanımı akıtıyor. Ben hiç intihar mektubu yazmadım. Mektup bir başkasına yazılır ve benim hiç kimsem yok. Kendime yazmak istesem de bilmediğim hiçbir şeyi kendime söyleyemem ve yazdığım şeyleri okumaktan nefret ederim. Ben hiç yalan söylemem ve ben bir yalan dedektörüyüm. Doğruyu içlerinde sakladıkları ama bunu saklamaya çalışmadıklarının farkındayım ve bunu bildiğimi onlar yüzünden saklıyorum. Saklanmayı göze alabilirim ama hissettiklerimi daha ne kadar içimde tutabilirim? Daha da kötüsü, bu korkunç manifestodan ölmeden nasıl kurtulabilirim? Daha da kötüsü intihar etmemi engelleyen yalanları da diğerleri gibi fark eder miyim? Ama en iyisi, son bir gece daha uyumak. Belki ölürüm, belki yeniden dirilirim. Ama içten içe ölmeyi diliyorum ve hiç alınma ama o gün bana dediğin gibi ben bile kendimi uçurumdan aşağı atardım. Çünkü ben ne Sena ne Andras ne James ne de Atilla'yım. Ben ölümüne savaşamam. Ben ölümüme savaşırım.