Hayatım öyle bir noktaya geldi ki, sanki ben yaşamıyorum. Kararlarımı ben veremiyorum. Kalbim ve beynim arasında bir savaş var, yenen veya yenilen yok.

Arada kalıyorum.
Karar verecek gücüm yok. Başkaları beni yönlendiriyor . Kendi hayatımı yaşamıyorum.
 
Yaptığım ve yapabildiğim tek şey sevmek. Çaresizce ve beklentisizce seviyorum. Karşılık bulamadan, herhangi bir şey ummadan seviyorum. Sadece bekliyorum.  Karanlıkta kaldım,  görmüyorum: 

Hayatımda en aydınlık renk bile karardı, beyaz bile karanlık artık...