Birçok şey kayıp gitti ellerimden,önce dizlerimin üzerine düştüm,sonra dondurmamı düşürdüm,sonra hiç benim olmamış oyuncaklarımı kaybettim.Sonra fark ettim ki hiç sahip olmadığım çocukluğumu en baştan yitirmişim.Bir sıfır yenik başlamışım hayata.Hiç kendimi düşünmemişim mesela.Şunları bile şuraya yazarken bir şeyleri kaybediyorum,göz yaşlarım yüreğimde ki umutlar misali kayıp gidiyor gözlerimden.Umutlar tükenince nefes almak zor gelirmiş insana,ben artık nefes alamıyorum.Hep başkaları için çaba sarf etmişim,kendi gözyaşlarımı silmek yerine bir başkasınınkini silmeyi tercih etmişim.Göz göre göre paramparça olmayı seçmişim her defasında.Normal bir insan gibi güne gözlerimi açmak varken o şiş gözlerle anlamsızca etrafı izlemeyi tercih etmişim.Ben şimdi şimdi yeni fark ediyorum.Hayat çok çabuk geçmiş ve ben çok çabuk yıpran mışım . Birileri'nin yüreğine dokunmaya çalışırken paramparça olduğumu gözardı etmişim.Bir cam parçası gibi tuzla buz olan hayallerim ben ilerlemeye çalıştıkça batıyor ayaklarıma.Bunca yıl,bunca gün,onca acıdan başka ne katmış bana.Yorgunluk akıyor bedenimden,adım attıkça batan hayal kırıklıklarım sabit kalmam için resmen sebep oluyor.Ne kadar kötü düşünsene özleyebileceğin bir çocukluğun bile yok.Belki özleyebileceğim bir çocukluğum yok ama özlemek için biriktirdiğim onca umut vardı be.Tükettiniz,tükendim...