Kimse bütün büyümez, hayat herkesi parçalar.
Sonsuz bir kaos içinde yaşamaya programlanmış gibiyiz.
Güvendiğimiz insan sırtımızdan bıçakladığında, sevdiğimiz gibi sevilmediğimizi fark ettiğimizde, gurur yapıp bir adım atmak yerine geri çekildiğimizde, incinmekten korktuğumuz için kalkanlarımızı indirdiğimiz hâlimizle dışarıdan soğuk nevale olarak göründüğümüzde ve daha beter incitildiğimizde, korkularımız isteklerimizin önüne dikildiğinde yalnız kaldığımızda, inat edip bir şeyleri zor yola soktuğumuzda ve yolun asfaltı yalanlarımızla kaynamaya başladığında; yaşamak, yaşıyor olmak yalnız başına yeterli, biz birileri tarafından incinen ve birilerini inciteniz.
Misal bir kurşun yedik, canımıza denk geldi. Yaraya girmek isteyen bıçak kurşunu çıkarmak mı istiyor yoksa yarayı daha kötü deşebilir mi?
Birini kalbine kabul etmek zor, yarana kabul etmek risktir.
