Kolejny standardowy człowiek w morzu standardowych ludzi wita w swoich skromnych progach.

Lena. Beznadziejnie zakochana w poezji, muzyce oraz ryżowych opowieściach. Stawiająca chwiejne kroki w nauce japońskiego. Mająca tysiące myśli na sekundę, jednak nie potrafiąca złapać się na dłużej żadnej z nich.  Głęboko wierząca w czekający na nią sukces, jak garniec złota na końcu tęczy. Oraz chorobliwie ambitna i zawzięta w kwestii postawionych sobie celów. 

Uwielbiam anime, jest to dla mnie jakiegoś rodzaju ucieczka od  parszywej rzeczywistości i fałszywości, która na mnie otacza.  Chwytam się wszystkiego, co popadnie. Począwszy od One Piece (którego swoją drogą obejrzałam tylko 60 odcinków, bo nie potrafiłam przeboleć dwóch głównych postaci, ale ja do niego wrócę!) kończąc na nowych produkcjach typu Yakusoku no Neverland (Norman. Błagam.) 

Jestem również okropną płaczką.  Nie widać tego na pierwszy rzut oka, a wiedzą o tym nieliczni, a do płaczu potrafi doprowadzić mnie dosłownie wszystko. Naprawdę. 

To, to by było na tyle. Miłego życia, czy coś tam.