Hepimizin içinde kırgın bir taraf vardır.
✨

Sessizlik kokan toprağa kan damladı.Kan öyle şiddetli çarptı ki yere içime aktı.Kalbim göğüs kafesimden kaçmak istercesine hareket ederken,derin bir nefes aldım.Nefesim geceye karıştı,saçlarımı dalgalandırdı.Kuytu köşede saklanmış çocukluğum elimi tuttu,karanlığa itekledi beni.

İtiraz edemedim,karanlığa hapsoldum.Ruhumun,benliğimin üstüne koyu mürekkepten damlalar yağdı.Mürekkep düşüncelerimi lekelerken çığlık attım.Eski ahşap evin titrekçe sallanan lambası yere düştü,camları kalbime battı.Elimi kalbime götürdüm,koyu kan parmaklarımı sızlattı.Göz bebeklerim büyüdü,bir balık cam fanusun içinde sessizce çırpındı.Dizlerim benden bağımsız çözülürken yere düştüm,elim fanusa çarptı.Cam kırıldı,içindeki balık son çırpınışlarını verdi.Kalbimle aynı ritimde.İkimizin de ölümü aynıydı aslında.O nefes alamıyordu,ben ise boğuluyordum.Kimse yetişemedi kurtarmaya beni,bizi.

Çırpınışları kesildi,gözümün önünde kuyruğu zemine kondu zarifçe.Bir göz yaşı aktı yanağımdan aşağı doğru,zaman yuvarlandı ayaklarımın altından.Sessizliğin ardından ağır bir ölüm senfonisi yayıldı etrafa.