"Bir yerlerde keşfedilmeyi bekleyen satırlar var."
 Kimsenin var olmadığı bir kalabalığın önünde kürsüdeyim. Elimde kalemim, beni dinleyenin sadece tanrı olduğunu bildiğim boşluğa harflerden insanlar çizerim.
Tanrı onunla inatlaştığımı bilir, ona gülümserim.
Benden nefret ettiğini bilirim.
Şeytanları severim.
Adım Hicran.  Hiç gidip görmediğim bir yeri özlerim.
Yeni satırlar keşfederim.
 İlk okuduğumda yedi, ilk yazdığımda on bir, bir kitap hayatımı değiştirdiğinde on iki, "Bir yerlerde keşfedilmeyi bekleyen satırlar var," dediğimde yaşım on dörttü.
 Bazen hâlâ yedi, on bir, on iki veya on dört olabiliyorum. Ama daima, satırların keşfine meraklı olan on dört önünde saygıyla eğiliyorum.
 Haydi sayfaları değiştir; bir yerlerde keşfedilmeyi bekleyen satırlar var, biliyorum.
Yaşım şimdilerde 21. Çizerim, kurgularım, yazarım falan.
Her şeyden önce okur oldum, sonra insan.
Sayfaları değiştir...
Bir kitap sayfasını yanlışlıkla açmıştım.
İlk kurgumu yırtık bir defterin arkasına, farkında olmadan yazmıştım.
 Yaşım bir elin parmaklarını geçmediği zamanlarda, ilk kitap karakterimi değil, kendime hayali bir arkadaş yarattım sanmıştım.
 Kötü bir okuyucuydum, iyileştim. Kalemim çirkindi, güzelleşti. Bir arkadaşım vardı, satırlara dönüştü.
 Böylece zaman, yaşamımın üzerine uzandıkça bana kendine benzer bir sonsuzlukla geldi: okumak.
Sayfayı çevir.
 Satırlara indirdiğim her göz darbesinde, bir kavramı yağmalar oldum ve ruhum bununla beslenmeyi öğrendiğinde açlığının sonu gelmeyen bir canavara büründü.
 Sayfayı çevirdim, kalbur saman içindeki çocuk öykülerinin orman canavarıydım.
Sayfaları çevirdim, romanlarda hayatları diriltip tekrar öldüren melektim. 
Çevirdim, savaşı anlatan kitapların arasına sıkışmış barış çizgisiydim.  
 Sayfaları çevirmeye devam ettim; satırlara yüklenmiş anlamları sırtında taşıyan bir köleydim.
 Kelimelerin eğittiği ve yine kelimeleri silah edinmiş, mızrağı satır çizgilerinden sivrilmiş bir askerdim.
 Sayfayı çevirdim, buradayım, size satırlar getirdim.