Bazen birini çok seversiniz hani , yazacak kadar seversiniz .
Tükenisinizi izlemek için bir aynaya ihtiyacınız olmaz , yazdıkça filizlenir daha çok seversiniz mesela . 
Usul usul seversiniz bazen , yanınızda olsada olmasada içinizdedir hani , sürekli onla beraber yaşarsınız..
Böyle yazmak istersiniz , anlatirsiniz anlasilmazsiniz , paylasamazsınız mesela .
Bir balığın suya muhtaç olduğu gibi muhtaç olursunuz , sesini duyabilmek için yanıp tutusursunuz.
Herkesi ona benzetirsiniz ama kimseyi onun yerine koyamazsınız mesela .Sokağa çıkıp haykırmak istersiniz ama herkes sağırdır nafile, evinizin bedeninize dar geldiğini hissedersiniz .
Hicbirseyden haberi olmayan masum bi çocuk gibi seversiniz , rüyanizda görunce uyanmak istemeyecek kadar çok seversiniz .Sıkıldığınızda yanina gitmek çocuklasmak istersiniz .Çocuklar gibi saf masum gülebilmek istersiniz , ağlamanızın sebebi olmasını istersiniz , kabus gördüğünüzde" geçti ben buradayım" diyebilmeyi istersiniz , ağladinda gözyaşlarını silebilmeyi istersiniz , velhasıl bambaşka bi şehirde kaybolup tekrar hayat bulmayı istersiniz .
Kayboluruz bi yerlerde , sığınacak limanlar ararız kendimize , yazacak sayfalar , bitmeyecek kalemler , tükenmeyecek umutlar , ebedi sevdalar ...
Aslında her nekadar kendi hikayelerimizin kahramanı olsak da , hayat bize bazen kendimiz olma şansını vermiyor öyle degilmi ? 
Kendini bulman dualarımla inşallah , Allahaısmarladık sevdiğim..