kafamihissetmiyorum-

yazmaktan yorulmadım ama bi’ satır da haberin olsaydı

beni hep aynı yerimden yaralayan o eve
          
          yine de
          döneyim istedim

sonra ben gayrete düşmedim.
          o da telaşa vermedi ortalığı 
          derin bir ah kaldı yanımıza,
          bir de her saniyesi kahreden bir sessizlik

sen hiç affedilmeyi beklemedin. hiç özür dilemedin, hiç aramadın.
          sen kıyıda köşede ihmal ettiğin bir kalbin seni hep sevdiğinden emindin.

bu dünyada hiçbir zaman kendi evimdeymişim gibi hissedemeyeceğimden o kadar eminim ki

her güzel şey
          kalbimde 
          yara açarak
          gider

korkulacak bir şey yok, endişeye asla mahal yok; yalnızlığımızı yalçın bir kayaya dönüştürüp feodal bir manevi yaklaşımla vasatizme bulaşmış her çürük zihniyetten uzak olacağız, cıvık cıvık her ilişkiden kaçacağız, saçma sapan insanların habis ruhlarından uzak,kedilere yakın

bazen üzülmek kalbin için haktır

ben alnımı dayadığım ilk duvarı hatırlıyorum İbrahim,
          ilk taşın soğuğunu,ilk kalakalmayı.
          zihnim unutkandır kabul ama şuram
          şuram asla.

mesela ben bir çok şeyi halledemedim mücahit.
          halledemediğim her şeyi halının altına süpürdüm,
          bir kitabın arasına,bir kutunun içine,bir sandığa,bir odaya koydum kilitledim.
          ama ben bazı şeyleri hala halledemedim.