16 yaşında yazmaya aşık Özge kızın profilindesiniz. Lise 3. sınıfa geçtim, ikizler burcuyum. 5. sınıfta sınıf öğretmenimin konu başlığı vererek kendi hayal gücümüzle kompozisyon yazdırdığı günden beri yazıyorum. "Kompozisyon kraliçesi" unvanını da o günlerde sınıf arkadaşlarım takmıştı, hiç unutamam. Çok daha küçükken, yaklaşık 8-9 yaşlarındayken babamla yaz tatillerinde kısa hikayeler yazardık. Babam emekli veteriner, halen çalışıyor kendi muayenehanesinde. Bugüne dek yazdıklarım beğenilmişse eğer, büyük çoğunluğu babamın sayesinde. Bunun için ona hep şükran duyacağım. Babam 65 yaşında, kalp ameliyatı geçirdi, birçok kere de bypass. 2011 yılının Ocak ayında da kolon kanseri teşhisiyle ameliyat oldu. Onu kaybetmekten ölesiye korktum ve ilk kez birinin gözbebeklerinde hayat belirtisi arayışına çıktım. En acı olanıysa, babamın "Özge küçük, onu yalnız bırakmaktan korkuyorum yalnızca" deyişine kulak misafiri olmamdı... 4 kardeşin en küçüğüm ve babasına en aşık olanıyım, babam benim en iyi arkadaşımdır. Yeri bende çok farklı.
2 çocuk teyzesiyim, evet yeğenlerim var. İkisi de çok özel benim için, aile kavramına çok değer veririm. Ailem, arkadaşlarım, hayatım çok değerlidir. Fazla değer verdiğim için çoğu dostum bildiğim insandan kazık yedim, olgunlaştım sayelerinde. Artık çok daha dikkatliyim, öyle olduğumu umuyorum.
Fazla duygusalım, en ufak şeyde gözüm dolabilir ve ansızın bir olumsuzluk yıkabilir beni. Ama artık acılarla baş etmesini öğreniyorum yavaş yavaş. Büyüyorum sanırım, laf aramızda büyümekten hiç hoşlanmıyorum.
2012 yılının Temmuz ayında aşık oldum, bunu bu kadar rahat ifade edebilmeme şaşırdım açıkçası. Ben kolay kolay sevemem karşı cinsten birini, ama oldu işte istemsizce. Onun haberi dahi yoktu, haberi olduğunda da çekip gitti zaten, üzüldüm, ağladım biraz da. Ama yıkılmadım, hislerim için kendime kızamazdım ki, onu sevmeyi de ben seçmedim zaten. Her ne olursa olsun, anılarımız var ve mutlu olmamı sağlıyorlar. Kalbimin bir köşesinde hep saklayacağım anılar..