مـونلایت🌙

یه مسافرتِ کوتاه،در حدِ یه تعطیلات تابستونی...
          میتونه زندگیتو به کل تغییر بده..!
          تابستونی که قرار بود بهترین و خاطره انگیز باشه برای همه...
          اما فقط یادآور تلخی‌ها و تاریکی‌ها میشه...
          دختری کنجکاو‌ و ماجراجو که به یه سفرِ کوتاه می‌ره به مکانی مرموز و رازآلود...
          اما اونجا متوجه تاریکی‌ها و رازهای پنهانی میشه که دیدشو نسبت به همه‌چیز عوض میکنه...
          و هیچوقت نمیتونه به زندگی سابقش برگرده و ازش آدم دیگه‌ای می‌سازه...
          یه قصر متروکه‌ی ویکتوریایی که در عمق خودش رازها،کینه‌ها،خیانت‌های زیادی جای داده...
          و‌ داستان های زیادی برای تعریف کردن داره...
          خاندانی اشرافی و نجیب که نیمی گرگینه و نیمی خون‌آشام بودند...
          و یه زندگی غرق در راز و تاریکی داشتند اما فقط یک نفر می‌تونست پرده از این رازها بکشه...
          و او‌ کسی نبود جز لوسی...!
          https://www.wattpad.com/story/405499548?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=moonriver85

خیلی خوشحالم که "اون چشمهای آبی" رو نوشتم. این داستان یادگاری از روزهاییه که می‌دونستم عشق، وقتی اتفاق میفته چه شکلیه و چه حس و حالی داره.
          سالها میگذره. دیگه تجربه نکردم. گاهی اوقات فراموش میکنم عاشق بودن چه شکلیه.
          توی فیلم پل چوبی، بهرام رادان یه دیالوگی داره که خیلی درسته.
          میگه: آدم وقتی تو سن‌ و سال توئه فکر می‌کنه همیشه براش پیش می‌یاد...
           باید ده پونزده‌ سال بگذره که بفهمی همون یه بار بوده...
          
          آدم وقتی بزرگ میشه بی نیاز میشه. از وابستگی، از عشق، از آدما.
          اهمیتی نداره برام که دیگه تکرار نشده. موضوع اینه که، واقعا از نوشتن "اون چشمهای آبی" خوشحالم. چون میتونه بهم یادآوری کنه روزی روزگاری چه حس عمیقی رو تجربه کردم :)

خدایا من با call my name زندگی کردم.

ولی کاشکی هممون برگردیم به دوران شیرین نوجوونی و واتپد و داستاناش :))

سلام
          در حالیکه داستانت رو تازه خوندم و چشمام هنوز خیسه دارم مینویسم!
          قلمت معرکه‌ست دختر!
          مراقب خودت باش و موفق باشی زیبا

سلام، می‌تونی پیچ اینستا تو معرفی کنی؟ برای خوندن کارات.

به طور شانسی و با یه حرکت یهویی وارد اینجا شدم 
          با وی پی ان اذیت کن
          و یهو اسم تو اومد بالا
          و ای وای که چقدر قلبم پر از شادی شد مهتابِ زیبا و قلبم کلی حس خوب گرفتㅠㅡㅠ♡

مرسی که دوباره باعث شدی دو تا از خاطره انگیز ترین کتاب های عمرم رو بخونم

برای کسایی که شاید هنوز میان اینجا، خاطرات قدیمی رو پابلیش میکنم. شاید یکی دلش بخواد برگرده به روزای نوجوونیش. من کی باشم که بخوام این حال خوب رو بگیرم ازش؟
          نوشته هام اون زمان پر از اشکاله. حتما الان که بزرگ تر شدیم هممون با هم بهتر متوجه اشکالاتش میشیم.
          اما گذشته با اشتباهاتش معنی میده و قشنگه. مگه نه؟ :)
          با احترام به احساساتی که تجربه کردید، هیچ تغییر و ویرایشی توی داستان ها شکل نمیگیره و همونطوری که قبلا نوشته شدن دوبره بارگذاری میشن.
          با امید به دیدن لبخند روی لب های کسی موقع خوندن داستان های دوران نوجوانیش :)

سلام.سال های زیادی میگذره از آخرین بار که داستاناتو خوندم.خیلی زیاد!و هیچ داستانی اندازه قلم تو راضیم نکرده.خیلی دلم تنگه و بنظرم بی رحمی که اون حس و حال و خاطرات رو ازمون  صلب کردی.خیلی ساله اکانت رو میام چک میکنم به این امید که داستان هات برگشته باشن..ولی دیگه نمیتونم صبر کنم.انقدر خسته شدم از صبر کردن که گفتم بیام یجیزی بگم.میدونم خیلی ها هستن بهت میگن اما خیلی های دیگه هستم که نمی گن.میشه باهامون مثل قبل مهربون باشی و اون داستانارو  دوباره بهمون بدی؟نعمت بودن!دلمون تنگه خانوم!!برای همه چی.لطفا :)