Şu kısacık ömrüme çok şey sığdırdım. Cenazeler, karakollar, hastaneler. Bir sevdaya zaman kalmadı, bir bana. Okudum, yazdım, çizdim. Dost oldum kelama, kahpe olmamak için. Günlerim sıralar da geçmedi değil ama köşe başlarını da bırakmadım. İzledim, sezdim olan biten ne varsa. Ne mi öğrendim? Gelip geçici değilmiş her iz. 
Nice insanlar nice çalgılar ve nice çalanlar tanıdım. Ses etmedim, bekledim, dinledim. Çok Azrail gördüm ben, mesleğim icabı olsa gerek çok ölüm, çok gassal tanıdım. Bir kitaplarımı bir de sabahları unutmadım. 
Yazmak işten değil, içten oldu benim kalemime. Zanaat değil sanat oldu. Yükle doldu kağıtlar, boş kalırsa arkamdan küfür basan kağıtlar. Kimi zaman sevda oldum dillere, kimi zaman ağıt. Aynı yola çıktı her hece. 
Nefret ve kin. 
Şimdi sıra kimde ?