@moonisalone
Happy bday
my fav stranger
I just published "¹/¹" of my story "Bday Letter". https://www.wattpad.com/1586171883?utm_source=android&utm_medium=profile&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=moonisalone
ვეღარასოდეს შევხვდებით ერთმანეთს, თუმცა არ ვბრაზობ ამაზე. ვიცი, ეს ასე უნდა მომხდარიყო
და,
მაინც,
ხანდახან კვლავ მსურს ჩვენი გზები გადაიკვეთოს.
You bday's coming my love.
I promise I'll congratulate you
Even if you're far away from me.
I say I'm over you, but everytime when someone new enters my life, I still hope that you'll come back and stop them
ჩემი ნაწერები მხოლოდ შენ გეძღვნება. პროზა, პოზია - არ აქვს მნიშვნელობა. შენზე ვწერ, ყველა სიტყვაში შენ ხარ, შენ ჩქეფ ჩემს სისხლძარღვებში. აუტანლად მღლი, ნეტავ, არც არასოდეს შევხვედროდით ერთმანეთს.
რამდენჯერაც მეტროში ჩავდივარ და ყურსასმენებს ვიკეთებ (რაც უნივერსიტეტის გამო მუდამ ხდება), ერთ სიმღერას ჩავრთავ ხოლმე. ძალიან მიყვარს, ბოლოდროს ხშირად ვუსმენ და ყველა სიტყვა უნებურად დავიზუთხე კიდეც. ამ დროს ათასგვარ სცენარს წარმოვიდგენ იმაზე, თუ რაოდენ დიდი ბრძოლა გამოვიარე, რათა აქამდე მოვსულიყავი - დავხვეწილიყავი, გავზრდილიყავი.. მიუხედავად ამისა, ერთი დიდი დანაკლისია ჩემს სულში - შენ. ყოველდღე, როდესაც რაიმე ახალს ვაკეთებ და საკუთარი თავით ვამაყობ, მთელი გულით მინდა, რომ ამის გაზიარება შენთან შემეძლოს. ვჯავრობ ხოლმე: ალბათ, მეგობრადაც არ გამოვდგები, თორემ ახლა ერთმანეთთან საუბარი მაინც შეგვეძლებოდა-მეთქი.
განა მიყვარხარ? არა. უბრალოდ, ზედმეტად ჩემი ადამიანი იყავი. უბრალოდ, იდეალურად მიცნობდი, თითქოს ჩემი შინაგანი ბავშვი შენს ხელთ იყო. ხოდა, 10 თვეა ის ბავშვი სახლში აღარ ყოფილა. 10 თვეა არ მიგრძვნია, რომ სასურველი ვარ. უფროსწორედ, არაერთისთვის სასურველი გავმხდარვარ, მაგრამ მათგან ეს არ მჭირდებოდა. მხოლოდ შენგან. და დღესაც, როდესაც მეკითხებიან, რას იზამ, რომ დაბრუნდესო, პასუხი არ მაქვს. ალბათ, იმიტომ, რომ აუცილებლად მომინდება გესაუბრო. ამდენი თვის დუმილი დავარღვიო, შემდეგ კი მე თვითონ გკრავ ხელს, რადგან ჩვენი ერთად ყოფნა შეუძლებელია.
დღემდე იმაზე ვფიქრობ, ბოლოჯერ რომ ვესაუბრეთ ერთმანეთს. იმაზე, თუ როგორ ბავშვურად ვიბოდიალე სისულელეები. იმდენად მიყვარდი, რომ უნებურად მეზიზღები-მეთქი, გითხარი. არადა, როგორ უნდა შემზიზღებოდი, მე ხომ ყველაზე მეტად შემიყვარდი დედამიწის ზურგზე მოსიარულეთაგან. და მას შემდეგ არც გამოჩენილა მოკვდავი, ვისაც ვაჩუქებდი იმ სიყვარულს, შენ რომ გეკუთვნოდა ოდესღაც.
დაბრუნებას დღემდე არ მოგთხოვ. არც დაბრუნდები, რადგან ჩვენი გზები არასოდეს უნდა გადაჭრილიყვნენ, ალბათ.
მხოლოდ სიზმრებში წარმოვიდგენ ჩვენს დიალოგს. რამდენი კითხვა მაწუხებს, რამდენი რამ მინდა ვიცოდე შენგან. რამდენ დაუსრულებელ დარდს მინდა წერტილი დავუსვა და, მაინც, არსად ხარ. უფროსწორედ, ხარ, მაგრამ არა - ჩემთვის. შენ არ ხარ ხელმისაწვდომი, მე კი არ შემიძლია ამ კითხვებზე პასუხი მივიღო.
მენატრები. ხანდახან ისე გადის თვეები, რომ არ მახსოვხარ, ხანდახან კი მუდამ შენზე ვფიქრობ. ვფიქრობ იმაზე, თუ როგორ მინდა შენი საუბრის მანერა გავიხსენო და ვერ ვიხსენებ.
სიზმრებშიც ისე ხშირად მოდიხარ, ხანდახან მინდა, რომ მეც გესიზმრებოდე ხოლმე. მინდა, რომ გაგახსენდე.
ირონიულია, რომ სამყაროში არავინაა ჩემი ახლო ადამიანების გარდა, ვინც მადარდებს. ვერავინ ეხება ჩემს გულს იქამდე, სანამ შენზე არ მეტყვის რამეს. ჩემი აქილევსის ქუსლი ხარ. ტყვია ხარ, რომელიც თვეებია ჩემს სულშია და ქირურგებმა ვერ ამომაცალეს.
არ მოგძებნი, არ გთხოვ დაბრუნებას. მხოლოდ მომენატრები, ისევ. ისევ მომინდება შენს სიბნელეში გამობრწყინებული სინათლე ვიყო.
ჩემი ერთადერთი სასუნთქი საშუალება იყავი ოდესღაც. მას მერე ვეღარ ვსუნთქავ და ყოველდღე მხრებით დამაქვს ეს მძიმე სამყარო.
იყო ეს სიყვარული? არა მგონია. მაგრამ მინდა, რომ ამაღამ გამახსენდე. ისევ გეძებო, აჭრელებულ სოციალურ ქსელებში შენი სახელი ვწერო ისე, რომ უგვაროდ, უმისამართოდ, უყველაფროდ მაინც გიპოვო, რათა თვალი მოგკრა და დავისვენო, რომ კარგად ხარ - ცხოვრებას განაგრძობ.
რა სევდიანია ჩვენი ისტორია. შენ შეგიძლია ნებისმიერი ბილიკით დამიკავშირდე, მე კი მოჭრილი და საგულდაგულოდ ჩახერგილი მაქვს ის ერთადერთი გზაც კი, რომელიც შენს სახლის კართან მომიყვანდა. ან, როგორ უნდა გიპოვო, როდესაც მხოლოდ სახელი დამიტოვე - სხვა არაფერი გემეტებოდა ჩემთვის.
ხანდახან მაინც თუ გახსენდება, რომ შენთან ახლოს დიდი ხნის წინ ვიღაც არსებობდა, ესეც დიდი შეღავათია. არადა, მგონია, ამნეზიამ შეგიპყრო თითქოს და ვინმეს იცნობდი, კი მაგრამ? - აღარ გახსოვს..
იგნორანტული ბუნებით ბედნიერი ხარ, მე კი, მიუხედავად ყოველი სიხარულისა, მუდამდღე მსურს გიამბო ჩემზე. ამ დანაკლისს ვერავინ მივსებს.
როგორ წარმოგიდგენია იმ ადამიანის მდგომარეობა, რომელსაც ყველაფერი აქვს, რაზეც კი უოცნებია, მაგრამ ის პიროვნება, ვის გამოც უხაროდა ეს ყოველივე, მის გვერდით არაა.
შენ ხომ ამბობდი, რომ მომავალში, როდესაც გამოცდები მექნებოდა, ყველაფერი აუცილებლად გამომივიდოდა. და, აი, გამომივიდა, მივაღწიე საწადელს. თითქოს იმ ტკივილმა, რომელიც მაგრძნობინე, მაიძულა მეტად მებრძოლა და დიდი გოგო გამხადა.
ახლა კი, როდესაც არ ხარ აქ.. როდესაც არსად არ ხარ და, არც კი ვიცი, როგორ გიპოვო.
ვიცი, ხვალ ამ დროს აღარ მემახსოვრება, მაგრამ მინდა, რომ ამაღამ მომენატრო.
მინდა გეძებო, გიპოვო, მაგრამ ეს ყოველივე შეუძლებელია, რადგან არც ერთი გზა არ დამრჩა შენთან მოსასვლელად ან შენი ამბის შესატყობად. თვით ქალაქებიც რა შორსაა ერთმანეთისგან, თუმცა მაინც ვეცდებოდი მეპოვნე და ერთი სიტყვა გამეცვალა შენთვის.
ალბათ, შარშან რომ გაგვეგო ასე მოხდებოდა, ორივეს იმედები გაგვიცრუვდებოდა. დღეს მე მახსოვხარ, უფრო სწორედ, ამაღამ გგლოვობ - უკვე მერამდენედ, და კვლავ მე ვუნარჩუნებ იმ სიყვარულს უკანასკნელ შნოს.