Ирээдүйнхээ талаар бодсоор байгаад одоодоо анхаарал хандуулахаа байчихжээ. Хийж байгаа үйлдэл бүрээсээ "энэ чинь надад ямар 'ашигтай' билээ, үр өгөөж өгөх үү? ирээдүйд минь хэрэг болох уу?" гэж бодсоор байтал дуртай зүйлсээ ч тайван хийж чаддаггүй (харамсалтай нь бүр сүүл рүүгээ энэ дунд өгүүллэг оруулдаг, уншдаг маань ч, бангтанд зарцуулдаг цаг гэх мэт зүйлс минь хүртэл багтдаг болоод байх юм ТТ), суух үедээ, оройтож босох үе болгонд өөрөө өөртөө гутраад л, уснаас өөр хоолой руугаа оруулсан болгоныхоо араас жин нэмчихвий гэж санаа зовно. Хором мөч бүхэнд "ингэж байгаад 'ирээдүйд' харамсав" гэж дотор хүн минь шивнээстэй. Ирээдүйдээ санаа зовох нь өсвөр насныхны дунд хэрэгтэйн хувьд хэрэгтэй ч хэвийн хэмжээнээсээ хэтэрчихээр одоо цагаа мэдэрхээ, амьдралын энгийн хэрнээ онцгой тэр зүйлсээс аз жаргал авахаа больчихдог юм байна. Ирээдүйд л болж байвал хамаагүй мэт аашилж, өөрийг нь инээмсэглүүлж, жаргалтай болгож чаддаг юмсыг хүртэл хийхээ болин байж хүчилж хийсэн хичээл ном үнэхээр үнэ цэнэтэй байж чадна гэж үү? гэх бодол их бодогддог боллоо. Үнэхээр бодоод байхад тэр л мөрөөдөл, зорилгодоо хүрч байж эцэст нь нэг сайхан бүхнийг мэдрэх бус мөрөөдөлдөө хүрэх гээд зүтгэж буй тэр зам нь өөрөө жаргалтай мэдрэмжүүдээр дүүрэн байж л үнэ цэнэтэй мөрөөдөл болох юм байна. Бас юм бүрээс ашиг тус хайхгүйгээр заримдаа ч гэсэн өөрийг нь аз жаргалтай болгож чаддаг дуртай зүйлсээ санаа зоволгүй хийж, маргаашдаа санаа зоволгүйгээр өнөөдрийнхөө төлөө инээмсэглэж сурмаар байна. Өөрийгөө дотроо байнга загнаж, харааж илүү нэгэн байгаач гэж зандардаг хэрнээ бас өөрийгөө хайрлах талаар ярьж явдаг гар л гэнэ шүү, энэ мангар Элли чинь.
Одооноос эхлээд өөрийгөө хүчлэхгүйгээр хүссэнээрээ Бангтан, Тэекүгээ үзэж, ваттдаа орж ирдэг болно оо, дурсамж шүү дээ, тийм ээ? гэдсэнд минь эрвээхий нисэлдүүлж, догдлуудаг зүйлсээ хийж явбал? ♥